Πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια από το «λουκέτο» στον ασφαλιστικό όμιλο Ασπίς (εταιρείες Ασπίς Πρόνοια και Commercial Value), πλην όμως τα προβλήματα που απομένουν να επιλυθούν παραμένουν πολλά και μεγάλα.
Το σίγουρο είναι ότι η Πολιτεία όχι μόνο δεν είχε προνοήσει έγκαιρα προκειμένου να αποφευχθεί το «λουκέτο», αλλά στη συνέχεια δεν γνώριζε στοιχειωδώς τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να διαχειριστεί το πρόβλημα.
Σίγουρο επίσης είναι ότι το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε το πρόβλημα της Ασπίς όπως περίπου και τις λοιπές υποχρεώσεις του προς τους ιδιώτες:
Στην αρχή αναβάλλει τις πληρωμές για κάποια χρόνια, στη συνέχεια τις «κουρεύει» (τα περισσότερα συμβόλαια των Ασπίς και Commercial κρίθηκαν ως επενδυτικά και έτσι θεωρήθηκε πως δεν δικαιούνται αποζημίωσης) και, τέλος, πληρώνει τα ήδη κουρεμένα ποσά σε πολλές πολλές δόσεις, έτσι ώστε και… ο Ιώβ να φτάνει στα όριά του (δόθηκε μέρος των οφειλών, χωρίς κανείς μέχρι σήμερα να γνωρίζει το αν και πότε θα καταβληθούν τα υπόλοιπα).
Έτσι, παρά την υποστήριξη των δικαιούχων από όλα τα πολιτικά κόμματα (μετεκλογικά και… ιδίως προεκλογικά) και από μια ευρεία σειρά φορέων και οργανώσεων, το πρόβλημα παραμένει ανοιχτό και άλυτο.
Ευτυχώς τουλάχιστον που ορισμένες φορές το πάθημα γίνεται μάθημα.
Έτσι, η περίπτωση του «λουκέτου» της International Life αντιμετωπίστηκε με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Επίσης, σήμερα όχι μόνο η εποπτεία των ασφαλιστικών εταιρειών είναι κατά πολύ αυστηρότερη (Solvency II) αλλά και η θεσμοθέτηση του Εγγυητικού Κεφαλαίου Ζωής διευκολύνει την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών κινδύνων.
Το κακό είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα, πρέπει πρώτα να πάθουμε, μήπως και μάθουμε στη συνέχεια…