Για πρώτη φορά από την ένταξη της χώρας σε πρόγραμμα οι εκπρόσωποι των Θεσμών κινήθηκαν με γνώμονα το να κλείσει η αξιολόγηση
Ένα από χαρακτηριστικά της πολύμηνης δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος ήταν η «κόπωση» που διέκρινε την Τρόικα (Κουαρτέτο για να ακριβολογούμε).
Για πρώτη φορά από την ένταξη της Ελλάδας σε πρόγραμμα, οι εκπρόσωποι των Θεσμών κινούνταν με πιο «πολιτική» προσέγγιση όσον αφορά στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Και όσο περνούσε ο χρόνος βασική προτεραιότητα καθίστατο η ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Τα απότοκα της αλλαγής στάσης τα πλήρωσαν σίγουρα οι τράπεζες.
Και αυτό επειδή πόνταραν ότι οι Θεσμοί θα αντιπαρατίθεντο με την κυβέρνηση για ζητήματα, όπως η εξωδικαστική διευθέτηση χρέους, η νομική κάλυψη όσων υπογράφουν αναδιαρθρώσεις δανείων και η απλοποίηση της διαδικασίας αδειοδότησης και λειτουργίας των εταιρειών διαχείρισης μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νέος νόμος για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό.
Οι τράπεζες δεν άσκησαν καμία ουσιαστική παρέμβαση όταν η κυβέρνηση διαμόρφωνε το σχέδιο νόμου το περασμένο Φθινόπωρο, αφενός επειδή το υπουργείο δεν διαβουλεύτηκε μαζί τους, αφετέρου λόγω της αίσθησης ότι οι Θεσμοί θα λειτουργήσουν ως ….κυματοθραύστης.
Όταν στα τέλη Οκτωβρίου το σχέδιο νόμου παρουσιάστηκε στην Τρόικα, η τελευταία σχεδόν το επέστρεψε ως απαράδεκτο με την υποσημείωση ότι οι διατάξεις του δημιουργούν σοβαρό κίνδυνο να λειτουργήσει ως νέος νόμος Κατσέλη.
Αντί να συμβάλει, δηλαδή, στην μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων με αναδιαρθρώσεις βιώσιμων επιχειρήσεων να δημιουργήσει νέα γενιά καθυστερήσεων.
Η ζημιά, όμως, είχε γίνει. Η βασική δομή του σχεδίου νόμου είχε διαμορφωθεί και δεν άλλαξε, ούτε μετά την αλλαγή στάσης των τραπεζών που υπό το νέο προεδρείο της ΕΕΤ άσκησαν σημαντική παρέμβαση για να υπάρξουν τροποποιήσεις σε επτά κομβικά σημεία.
Η Τρόικα από την πλευρά της δεν επέμεινε προτάσσοντας την ανάγκη να κλείσει η αξιολόγηση.
Το νομοσχέδιο ψηφίσθηκε και όλοι όσοι βλέπουν τις αδυναμίες του πιστεύουν ότι θα υπάρξουν υπό την πίεση και των Θεσμών τροποποιήσεις κατά την έναρξη εφαρμογής του (σ.σ ο νόμος τίθεται σε ισχύ ένα τρίμηνο μετά την ψήφισή του).
Το ίδιο συμβαίνει εν πολλοίς, τώρα, με τη νομική κάλυψη και τις αλλαγές στο νόμο Σταθάκη.
Η κυβέρνηση, είτε αρνείται να φέρει ουσιαστικές τροποποιήσεις (π.χ κατάργηση της διάταξης που καθιστά τις εταιρείες διαχείρισης αποκλειστικού σκοπού), είτε επιδιώκει να επιφέρει αλλαγές στα συμφωνηθέντα (νομική κάλυψη).
Αν η Τρόικα ακολουθήσει την ίδια στάση, θα έχουμε νέες μεσοβέζικες λύσεις και τα θέματα θα επανέλθουν σε μερικούς μήνες.
Με ημίμετρα, όμως, και αγκυλώσεις ούτε οι στόχοι για τη μείωση των «κόκκινων» δανείων θα επιτευχθούν, ούτε σοβαρή προσέλκυση ξένων επενδυτών για αναδιαρθρώσεις εγχώριων προβληματικών επιχειρήσεων θα υπάρξει.