Η χθεσινή συνέντευξη Τύπου της Ελληνικής Ένωσης Ζυθοποιών ανέδειξε τουλάχιστον δύο παραδείγματα νομοθετικού παραλογισμού, αλλά και χαρακτηριστικής άγνοιας της Πολιτείας σε ζητήματα ανάπτυξης.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Το κακό ξεκίνησε από ένα Βασιλικό Διάταγμα του 1922, όπου ο νομοθέτης (κάτω από τις τότε συνθήκες και παραμέτρους) καθόρισε τα υλικά από τα οποία θα προέρχεται η μπίρα, αλλά και το ποια άλλα προϊόντα θα μπορούν να παράγονται στις ίδιες εγκαταστάσεις.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Επειδή το θεσμικό πλαίσιο του 1922 παρέμεινε το ίδιο (σε αντίθεση με όλα τα’ άλλα θεσμικά πλαίσια που αλλάζουν περίπου μία φορά τον χρόνο):
Πρώτον, από τη στιγμή που δεν επιτρέπεται στις εγχώριες μονάδες να παράξουν μπίρες με προσθήκη φρούτων, οι μπίρες αυτές αναγκαστικά εισάγονται και
δεύτερον, αφού απαγορεύεται στις μονάδες αυτές η παραγωγή μηλίτη (με τη χρήση μήλων) και άλλων προϊόντων, τα προϊόντα αυτά μας έρχονται υποχρεωτικά από το εξωτερικό.
Το οξύμωρο είναι ότι ενώ επιτρέπεται η κατανάλωσή τους στη χώρα, απαγορεύεται η παραγωγή τους!
Έτσι, ούτε οι βιομηχανίες μπίρας μπορούν να αυξήσουν την παραγωγή τους υποκαθιστώντας εισαγωγές, αλλά ούτε και οι αγρότες να βρουν μια ακόμη αγορά για τα προϊόντα τους.
Φανταστείτε να μην ήμασταν αγροτική χώρα και να μην είχαμε οικονομική κρίση…