Μέχρι και το 2010, σειρά ελληνικών επιχειρήσεων είτε ξεκίνησε να επενδύει στην Τουρκία, είτε εξέταζε σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η εξαγορά της Finansbank από την Εθνική, η απόκτηση τοπικής χρηματιστηριακής από την Eurobank, η επέκταση της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ, η αντιπροσώπευση ηλεκτρικών συσκευών από την FG Europe, αλλά και οι θυγατρικές του Νηρέα στις ιχθυοκαλλιέργειες και της SATO στην παραγωγή επίπλων αποτελούν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα.
Κατά την τελευταία τριετία όμως, όχι μόνο είχαμε ελάχιστες νέες επεκτατικές κινήσεις (πχ εξαγορά μικρής τοπικής εταιρείας από την ΕΛΤΟΝ Χημικά), αλλά αντίθετα παρατηρήθηκαν πολλές ρευστοποιήσεις προηγούμενων επενδύσεων (πχ Εθνική Τράπεζα, SATO, Νηρέας).
Αντίθετα, εδώ και λίγα χρόνια παρατηρείται η αντίθετη ροή χρημάτων, με τουρκικά κεφάλαια να επενδύουν πότε στις μαρίνες (κοινά σχήματα με Όμιλο Λάτση και Κυριακούλη), πότε στον τουρισμό (Αστέρας Βουλιαγμένης) και να ενδιαφέρονται για βιομηχανίες (πχ παλαιότερο ενδιαφέρον για την απόκτηση της μονάδας της Shelman στην Κομοτηνή).
Τώρα τελευταία μάλιστα, έχουν εκδηλώσει τον αγοραστικό τους... «οίστρο» και για τον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας (μάλιστα, η διοίκηση της Kilic έσπευσε να δηλώσει δημόσια το σχετικό ενδιαφέρον της για την εξαγορά του Νηρέα ή της Σελόντα από τις τράπεζες).
Αν κάποιος συνεκτιμήσει την αυξημένη τουριστική ροή τούρκων τουριστών στην Ελλάδα και τις αγορές κατοικιών στην Ελλάδα από υπηκόους της γειτονικής χώρας, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται ότι περάσαμε από τη φάση της οικονομικής-επιχειρηματικής επίθεσης, στην... άμυνα.