Ως μήνυμα προς την ελληνική κυβέρνηση, για λήξη το συντομότερο δυνατόν της εκκρεμότητας με την πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar, εκλαμβάνεται δημοσίευμα του πρακτορείου Azernews.
Με τίτλο «H Socar δεν θα κλείσει τα γραφεία της στην Αθήνα, έως ότου ολοκληρωθεί η συμφωνία για το ΔΕΣΦΑ», το δημοσίευμα αναπαράγει σχόλιο της στήλης «Χαμαιλέων» του Euro2day.gr με τίτλο «Οι «φτώχειες» της Socar και το γραφείο της Αθήνας».
Με την ευκαιρία, οι πληροφορίες που έχει το Εuro2day.gr για το θέμα αναφέρουν ότι η προθεσμία που έχει τεθεί από την πλευρά των αγοραστών εκπνέει στο τέλος Αυγούστου, μαζί με την ισχύ της εγγυητικής επιστολής που έχουν καταθέσει οι Αζέροι.
Όσο για τη διαφορά που πρέπει να διευθετηθεί μέχρι τότε, αυτή έχει να κάνει τόσο με το ύψος της αύξησης των τελών χρήσης δικτύου (τιμολόγιο), αλλά κυρίως με το γεγονός ότι η ρύθμιση για τον ανακαθορισμό τους, με τον τρόπο που προωθείται, θέτει εν αμφιβολία τις αρχές που πρέπει να τηρεί ο ΔΕΣΦΑ για τον καθορισμό της τιμολογιακής του πολιτικής, βάσει της οποίας έγινε και η προσφορά του τιμήματος.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το θέμα αυτό απασχολεί και τις εν δυνάμει ενδιαφερόμενες (ευρωπαϊκές) εταιρείες να εξαγοράσουν από τη Socar το 17% του ΔΕΣΦΑ, ώστε να καλυφθεί η απαίτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για έλεγχο της αζέρικης εταιρείας σε ποσοστό κάτω από το 50% του μετοχικού κεφαλαίου.
Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι οι υποψήφιοι αγοραστές μπορεί να συμφωνούν ακόμη και σε μια πολύ μικρότερη από την αύξηση που θα προέκυπτε, αν εφαρμοζόταν ο ισχύων κανονισμός, αρκεί να βρεθεί φόρμουλα να μην αμφισβητηθούν οι όροι του.
Βέβαια η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και τους καταναλωτές, πρωτίστως βιομηχανικούς, του φυσικού αερίου.
Μετά από τέσσερα χρόνια υπερφορολόγησης και υψηλών τιμών, επιτέλους η ανταγωνιστικότητά τους βελτιώνεται, λόγω της συγκυρίας των χαμηλών διεθνών τιμών και της κυβερνητικής απόφασης για μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης. Έτσι μια αύξηση των τελών χρήσης δικτύου είναι το τελευταίο που θα περίμεναν.
Καταληκτικά, η «μπάλα» είναι στην περιοχή της κυβέρνησης, που πρέπει να παίξει με βάση πολύ συγκεκριμένο στόχο, που δεν είναι άλλος από τον διακηρυγμένο στόχο της ανάπτυξης.