Πενιχρότατη ήταν η «συγκομιδή» της ΡΑΕ, στον πρώτο κύκλο κατάθεσης αιτήσεων για νέες μονάδες ΑΠΕ, το 2016.
Μόλις έξι αιτήσεις για μονάδες με ισχύ που με το ζόρι ξεπέρασαν τα 11 μεγαβάτ.
Η εικόνα είναι εν πολλοίς αναμενόμενη, από τη στιγμή που παραμένει άγνωστο ποιο θα είναι το καθεστώς αμοιβής των παραγωγών για το μέλλον. Έτσι, ακόμη και επενδυτές σχεδίων που έχουν λάβει τις αρχικές αδειοδοτήσεις, έχουν «παγώσει» την περαιτέρω προώθηση των διαδικασιών, καθώς είναι άγνωστο το ακριβές καθεστώς που θα ισχύσει και κυρίως αν οι «λεπτομέρειές» του θα προσφέρουν εχέγγυα βιωσιμότητας στις επενδύσεις.
Το θέμα είναι, όπως τονίζουν άνθρωποι της αγοράς, ότι το καθεστώς της αβεβαιότητας παρατείνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και ενώ η χώρα το μόνο που χρειάζεται είναι νέες επενδύσεις.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, οι ΑΠΕ προσφέρουν ευκαιρίες, ακόμη και σε τεχνολογίες που έχουν πάψει να αποτελούν «κότες με τα χρυσά αυγά», όπως τα φωτοβολταϊκά. Για παράδειγμα οι συμβάσεις συμψηφισμού (net metering) μπορούν υπό προϋποθέσεις να δώσουν το φιλί της ζωής στον κλάδο που έχει πληγεί όσο λίγοι από τα «κουρέματα» στις ταρίφες.
Τελικά αυτό που ζητάει η αγορά, και όταν λέμε αγορά εννοούμε την πραγματική οικονομία, που θρέφει την κοινωνία, είναι επιτέλους οι πολιτικοί υπεύθυνοι να αποκτήσουν αίσθηση του επιχειρηματικού χρόνου.
Ευκαιρίες υπάρχουν. Χάνονται όμως και μαζί τους υγιή έσοδα και πραγματικές θέσεις εργασίας, όταν μια απόφαση από την οποία εξαρτάται η υλοποίηση σχεδίων καθυστερεί χρόνια.