Στο τελευταίο stress test που διενήργησε η ΤτΕ ως επόπτης των τραπεζών (τέλος 2013 αρχές 2014), ο σκληρός από την πλευρά των θεσμών ήταν το ΔΝΤ, που υποστήριζε ότι οι πραγματικές ανάγκες των τραπεζών ξεπερνούσαν τα 15 δισ., ενώ το δυσμενές σενάριο είχε βγάλει 9 δισ. ευρώ.
Τώρα στην πλευρά των σκληρών προστίθεται και η ΕΚΤ.
Το κλίμα που μεταφέρεται από τη Φρανκφούρτη εδώ και 15 ημέρες δεν είναι τυχαίο.
Υπάρχει σημαντικός πυρήνας στελεχών σε ΕΚΤ και SSM που πιέζουν προς την κατεύθυνση συντηρητικής προσέγγισης στην εν εξελίξει συνολική αξιολόγηση. Και μέχρι στιγμής το έχουν πετύχει.
Το πλέον πρόσφορο πεδίο επίδειξης συντηρητικής προσέγγισης είναι η αξιολόγηση ποιότητας στοιχείων ενεργητικού (Asset Quality Review-AQR).
Όσο περισσότερες προβλέψεις και διαγραφές βγάλει η αξιολόγηση για τις τράπεζες, τόσο γρηγορότερα θα αντιμετωπιστεί το θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων καθώς και όσων έχουν ρυθμιστεί, ή είναι ενήμερα αλλά δεν κρίνεται ότι μπορούν να εξοφληθούν χωρίς να ρευστοποιηθούν οι εξασφαλίσεις.
Στην παραπάνω γραμμή για το AQR συγκλίνουν ΕΚΤ και ΔΝΤ, και δύσκολα θα επέλθουν σημαντικές βελτιώσεις.
Αν κρίνουμε από τη στάση που κρατούν κάποια πρόσωπα του συστήματος, που διατηρούν στενούς δεσμούς με την κυβέρνηση, ούτε η τελευταία ενοχλείται από έναν υψηλό λογαριασμό στο AQR.
Ο σχηματισμός υψηλών προβλέψεων διευκολύνει, άλλωστε, ευνοϊκότερες λύσεις για όσους πραγματικά βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμής.
Υπό το παραπάνω πρίσμα, το ενδιαφέρον όλων στρέφεται στο πώς θα παραμείνει ο λογαριασμός από το AQR και το βασικό σενάριο σε ανεκτά επίπεδα, ώστε να υπάρχει βάση για να λειτουργήσουν τα κίνητρα που επιδιώκεται να δοθούν στους υποψήφιους επενδυτές.