Είναι δυνατόν μια νομοθετική διευθέτηση της προηγούμενης τριακονταετίας που είχε στόχο να διασφαλίσει τη χώρα από πιθανές περιπέτειες με τους εξ Ανατολών γείτονες, να λειτουργεί σήμερα ως ανάχωμα για την πραγματοποίηση ερευνών για πετρέλαιο και μάλιστα με πάρα πολλές πιθανότητες επιτυχίας;Την πτυχή του θέματος αυτού, την παρακολουθήσαμε ως δικαστική διένεξη μεταξύ των ΕΛ.ΠΕ. και της Energean (πετρέλαια Πρίνου), όταν η τελευταία επιχείρησε να πραγματοποιήσει σεισμικά τριών διαστάσεων σε θαλάσσια περιοχή του Θρακικού, την οποία κρατούν παγωμένη τα ΕΛ.ΠΕ. Τη δυνατότητα αυτή την έχει τυπικά η ελληνική πετρελαϊκή. Ως «συνέχεια» της τότε κρατικής ΔΕΠ-ΕΚΥ, στη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή την οποία ελέγχει με 25% μέλος κοινοπραξίας με την καναδική Calfrac, έχει από το νόμο δικαίωμα να ασκεί veto σε κάθε κίνηση που αφορά την πραγματοποίηση ερευνών. Ο λόγος είναι ότι ένα μέρος της θαλάσσιας έκτασης που ελέγχει η κοινοπραξία Calfrac –ΕΛΠΕ, βρίσκεται εκτός των έξι ναυτικών μιλίων από τις ακτές.
Η Energean από την πλευρά της που έχει θέσει ως στόχο την αύξηση της παραγωγής πετρελαίου στην ευρύτερη και πολύ ελπιδοφόρα περιοχή στην οποία δραστηριοποιείται, ζήτησε από την Calfrac, εν όψει του ερευνητικού προγράμματος με σεισμικά, να περιλάβει και μέρος της έκτασης που καλύπτει η συγκεκριμένη παραχώρηση και πάντα εντός των έξι ναυτικών μιλίων.
Η καναδική εταιρεία από όσο γνωρίζουμε, έδωσε την έγκρισή της να αντληθούν δεδομένα και από τις όμορες περιοχές της παραχώρησης, ακριβώς για την καλύτερη κατανόηση της γεωλογίας της περιοχής. Όπως ήταν φυσικό η Energean δεσμεύτηκε να ακολουθήσει τη διεθνή πρακτική, δηλαδή να παραχωρήσει δωρεάν τα δεδομένα που θα αντλήσει από τα σεισμικά.
Ωστόσο αντίδραση εκδηλώθηκε και πάλι από τα ΕΛΠΕ, τα οποία πέτυχαν την έκδοση προσωρινής διαταγής για απαγόρευση της διενέργειας σεισμικών ερευνών στην παραχώρηση του Θρακικού Πελάγους, ενώ η δικαστική διαμάχη βρίσκεται σε εξέλιξη, με αποτέλεσμα και πάλι να μην αντληθούν στοιχεία που θα μπορούσε να αξιοποιήσει το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή να χάσει το Ελληνικό Δημόσιο, άρα όλοι μας.
Με όλα αυτά, το ζήτημα που αναδεικνύεται έχει να κάνει με το κατά πόσο μπορεί μια ιδιωτική εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο αξιοποιώντας παρωχημένους νόμους να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του Δημοσίου σε παρόμοια και τόσο σοβαρά θέματα. Το κυριότερο δε, με πρόσχημα το δικαίωμα veto που συνεχίζει να της παρέχει ο παρωχημένος νόμος, να παρεμβαίνει αρνητικά στην αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.