Εδώ και μερικές ημέρες κυκλοφορούν στην αγορά έντονες φήμες για συγχωνεύσεις συστημικών τραπεζών.
Αφετηρία των σεναρίων αποτελεί, βέβαια, η ανάγκη άμεσης ανακεφαλαιοποίησης μετά την επιβολή της τραπεζικής αργίας και των capital controls που οδηγούν σε εκτιμήσεις για επιστροφή στην ύφεση και σημαντική περαιτέρω αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Είναι, όμως, αμφίβολο αν στέκει το βασικό επιχείρημα στο οποίο εδράζονται τέτοιου είδους σενάρια.
Όσοι εκτιμούν ότι θα υπάρξουν αποφάσεις των διοικήσεων για φιλικές συγχωνεύσεις παραπέμπουν στις υψηλές συνέργειες που θα μπορούσαν να προκύψουν από μια τέτοια κίνηση.
Το νέο περιβάλλον που δημιουργούν τα προαπαιτούμενα αλλά και τα μέτρα που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση, λόγω της ευχέρειας για δραστικό περιορισμό δικτύου και λειτουργικού κόστους.
Το ερώτημα, όμως, είναι αν η ΕΚΤ και ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός (SSM) θα συνυπολογίσουν τις συνέργειες στο επικείμενο stress test.
Σύμφωνα με τραπεζικά στελέχη, τόσο η εμπειρία της περσινής άσκησης προσομοίωσης, όσο και τα πρώτα σήματα από τη Φρανκφούρτη δείχνουν ότι ενδεχόμενες μελλοντικές συνέργειες δύσκολα θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην άσκηση.
Αν αυτό επιβεβαιωθεί, φιλικές συγχωνεύσεις δεν έχουν νόημα εκτιμούν οι ίδιες πηγές.
Προς το παρόν, φαίνεται ότι οδηγός για την επόμενη ημέρα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος είναι η εξεύρεση λύσεων που θα οδηγούν στη βέλτιστη αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων, χωρίς να εκτοξεύεται ο λογαριασμός.
Αν το παραπάνω πλαίσιο παραμείνει το ενδεχόμενο να αλλάξει η υφιστάμενη αρχιτεκτονική δεν θα πρέπει να αποκλειστεί.
Τουλάχιστον ως παράπλευρη απώλεια.
ΥΓ.: Η DG Comp, ακούμε, επιθυμεί, για σειρά λόγων, τη διατήρηση της σημερινής δομής, με τέσσερις συστημικές τράπεζες.