Όταν η Προοδευτική έβλεπε τις ζημιές στη Ρουμανία να ”πέφτουν σαν το χαλάζι” και πολλά από τα εγχώρια έργα της να προχωρούν με ρυθμούς χελώνας, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τις τράπεζες, που μπορεί μεν ”να μην κατέβασαν τα ρολά”, αλλά περιόρισαν στο ελάχιστο τις διευκολύνσεις προς την εισηγμένη...

Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες, η Προοδευτική ζήτησε να πουλήσει τη συμμετοχή της στην Κοινοπραξία Γέφυρα στους υπόλοιπους μετόχους, οι οποίοι γνωρίζοντας πόσο ”στριμωγμένος” ήταν ο συνεταίρος τους ζήτησαν περίπου... να την αποκτήσουν τζάμπα. Έτσι συνηθίζουν να κάνουν οι ”φίλοι”, σ’ αυτές τις περιπτώσεις!

Πόσο εύκολο ήταν άλλωστε να πουλήσει η Προοδευτική τη συμμετοχή της σε τρίτους, όταν οι μετοχές αυτές θα παρέμεναν δεσμευμένες για κάποια χρόνια ακόμη από την ΕΤΕΠ, λόγω των δανείων της τελευταίας προς τη Γέφυρα;

Καθόλου εύκολο, γι’ αυτό και οι σχετικές διαπραγματεύσεις ναυάγησαν.

Στην αρχή λοιπόν ο κ. Κούτλας της Προοδευτικής ”έκανε τον δύσκολο”, αλλά όσο έβλεπε τα πράγματα να στριμώχνονται, αντιπρότεινε στους συνεταίρους του:

Αγοράστε ένα ποσοστό της συμμετοχής μου στη Γέφυρα έναντι του τιμήματος που εσείς είχατε προτείνει (του ”τζάμπα” δηλαδή), αλλά εγώ θα έχω το δικαίωμα επαναγοράς καταβάλλοντας μάλιστα και ένα επιπλέον ποσό, κάτι σαν τόκους θα λέγαμε.

Το σκέφτηκαν οι συνεταίροι και έδωσαν τα χέρια. Αν μπορέσει να μας πληρώσει ο Κούτλας, σκέφτηκαν, θα εισπράξουμε τόκους. Αν όχι, τόσο το καλύτερο: θα έχουμε αποκτήσει το ποσοστό του ”τζάμπα”...