Πάνω από δεκαπέντε(!) είναι αυτοί που επέδειξαν αρχικό ενδιαφέρον για την απόκτηση των Κυπριακών Αερογραμμών (Cyprus Airways).Βέβαια, η πλειονότητα των ενδιαφερομένων δεν είναι αεροπορικές εταιρείες και αποτελεί ζητούμενο το κατά πόσον η κυπριακή κυβέρνηση θα επιλέξει ένα απλό fund για να του δώσει τον «εθνικό της αερομεταφορέα».
Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση της Κύπρου μοιάζει πολύ με αυτήν της Ελλάδας και της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Αεροπορίας.
Και στις δύο χώρες, οι αεροπορικές ήταν κρατικές (παρότι η Cyprus ήταν εισηγμένη στο χρηματιστήριο), είχαν υπεράριθμο προσωπικό, άλλαζαν συχνά διοικήσεις, έδιναν υψηλούς μισθούς, έγιναν άπειρες προσπάθειες εξυγίανσής τους και διακρίνονταν για τις μεγάλες ζημίες τους.
Ομοιότητα επίσης υπήρχε και στο θέμα των αντιλήψεων, καθώς σε Ελλάδα και Κύπρο ήταν ευρύτατα εμπεδωμένο ότι ήταν οι «εθνικοί αερομεταφορείς» και πως χωρίς τον κρατικό έλεγχο αυτών κινδύνευαν ο τουρισμός και η ανάπτυξη.
Μάλιστα, αν κάποιος ιδιώτης ερχόταν στη θέση τους, θα ανέβαζε τις τιμές των εισιτηρίων στα ύψη και θα περιόριζε τα δρομολόγια για να βγάλει υπερκέρδη.
Η πραγματικότητα ωστόσο διέψευσε τους αρχικούς φόβους. Η Ελλάδα, χωρίς κρατικό «εθνικό αερομεταφορέα», φέτος έχει ρεκόρ τουριστικών αφίξεων, φθηνότερα εισιτήρια, συνεπέστερα δρομολόγια και μάλιστα με όφελος και όχι με επιβάρυνση του φορολογούμενου.
Ο ιδιωτικός αερομεταφορέας μάλιστα της Ελλάδας (Aegean) εκδήλωσε και αυτός αρχικό ενδιαφέρον να εξαγοράσει τις Κυπριακές Αερογραμμές.
Οπότε αν κάτι τέτοιο γίνει πράξη, τότε θα μιλάμε για «κοινό εθνικό αερομεταφορέα»... ιδιωτικού τύπου.