Με την ευκαιρία της αλλαγής ηγεσίας στο Υπουργείο Οικονομικών, πολλοί επιχειρηματίες και φορείς της οικονομίας έχουν σπεύσει να διατυπώσουν (ή να επαναδιατυπώσουν... «στου κουφού την πόρτα») τις θέσεις τους για το πώς θα μπορούσε να λυθεί -και με ποιους τρόπους- μια σειρά από προβλήματα.
Μεταξύ πολλών άλλων, ξεχωρίζουμε τις προτάσεις ενός γνωστού επιχειρηματία -με μακρά ιστορία στο χώρο της χαρτοποιίας- του κ. Πάνου Ζερίτη.
Ο κ. Ζερίτης λοιπόν υποστηρίζει πως το θεσμικό πλαίσιο στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων με εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα –τομέα για τον οποίο, θεωρητικά, θα έπρεπε να «καιγόμαστε»- αλλά αντίθετα λειτουργεί υπέρ των εισαγωγέων!
Για παράδειγμα, όταν μια ελληνική βιομηχανία, ή ένας Έλληνας αγρότης πουλάει το προϊόντα του σε έναν ενδιάμεσο (π.χ. χονδρέμπορο), θα πρέπει να καταβάλει -ή για την ακρίβεια να προκαταβάλλει, γιατί οι πληρωμές γίνονται μετά από μήνες- έναν υψηλότατο ΦΠΑ.
Αντίθετα, όταν ο ξένος παραγωγός πουλάει σε Έλληνα χονδρέμπορο δεν υποχρεώνεται να καταβάλει ΦΠΑ, άρα πλεονεκτεί έναντι του Έλληνα ανταγωνιστή του στο μέτωπο της ρευστότητας.
Μια δεύτερη πρόταση του κ. Ζερίτη σχετίζεται με το θέμα των μεταχρονολογημένων επιταγών και προτείνει για κάθε επιταγή που τελικά δεν θα πληρωθεί, το 50% της ζημίας να το υφίσταται η τράπεζα που εξέδωσε την επιταγή (να αναλάβει και αυτή μέρος του κόστους για τις επιλογές της), το 40% ο εκδότης της επιταγής και μόλις το 10% ο κάτοχος της επιταγής, ο οποίος άλλωστε δεν ευθύνεται στο παραμικρό.
Για να δούμε την τύχη που θα έχουν οι συγκεκριμένες προτάσεις...