Τις λεπτομέρειες για τα ασφαλιστικά μέτρα που κέρδισε το Αλουμίνιον της Ελλάδος απέναντι στη ΔΕΗ, για την τιμή του παρεχόμενου από την τελευταία ηλεκτρισμού, θα τις διαβάσετε στη σχετική είδηση του euro2day.

H στήλη θα εστιάσει σε μια ειδικότερη πτυχή του θέματος.

Στις πληροφορίες που θέλουν τη ΔΕΗ να μην έχει κάνει καμία απολύτως απόπειρα διαπραγμάτευσης μιας νέας συμφωνίας με ΔΥΟ από τις μεγαλύτερες και πιο ”ενεργοβόρες” βιομηχανίες της χώρας.

Διότι το θέμα δεν αφορά μόνον στο Αλουμίνιο, αλλά και στην εντελώς κρατική (και μάλλον… πολύπαθη τα τελευταία χρόνια) ΛΑΡΚΟ.

Αναμφίβολα οι παλαιές συμφωνίες με την ”Πεσινέ”, συμφωνίες που περιελάμβαναν πολλά ζητήματα και είχαν κατ’ ουσία συναφθεί με το ίδιο το κράτος, φέρνουν στον νου μνήμες αποικιοκρατικής συμπεριφοράς εκ μέρους των ξένων επενδυτών μιας άλλης εποχής.

Ωστόσο, και η τωρινή συμπεριφορά της ΔΕΗ απέναντι σε… ”μεγαλοπελάτες” πλέον, όπως αυτές οι δύο βιομηχανίες, θυμίζει τη συμπεριφορά ενός κρατικού μονοπωλίου που ουδόλως λογαριάζει τον κίνδυνο να τους χάσει. Διότι δεν έχει ανταγωνισμό!

Μια συμπεριφορά που αναμφίβολα σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί παρά να είχε και τις ευλογίες, ή έστω την ανοχή των πολιτικών της προϊσταμένων.

Υπό αυτή την έννοια η δικαστική απόφαση που έκρινε ότι η ΔΕΗ ενεργεί ως μονοπώλιο κι έσπευσε να προστατεύσει την Αλουμίνιον της Ελλάδος και τη ΛΑΡΚΟ ίσως είναι μια πρώτη και μικρή ”τιμωρία”.

Η μεγάλη ”τιμωρία”, αν συνεχίσουν να επικρατούν αυτές οι αντιλήψεις, περί ενός εισηγμένου μεν… μονοπωλίου δε (η πελατοκεντρική αντίληψη του οποίου εξαντλείται στο πάγωμα των τιμολογίων, για λόγους κατεξοχήν… πολιτικούς), θα έρθει από την ίδια την αγορά.

Η μέχρι τώρα πορεία της μετοχής, άλλωστε, σίγουρα λέει κάτι!

Για αρκετούς δε ήταν η μεγάλη απογοήτευση του 2006, ανάμεσα στα blue chips, καθώς πολλά περίμεναν και τελικά την είδαν να κάνει... underperform όλους τους δείκτες.