Δεν γνωρίζουμε πόσο ικανοποιημένη μπορεί να είναι η ελληνική κυβέρνηση βλέποντας την ΕΥΔΑΠ, της οποίας κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών, να διαπραγματεύεται στο χρηματιστήριο κάτω από τη λογιστική της αξία.

Διότι όταν οι αντίστοιχες εταιρίες άλλων χωρών διαπραγματεύονται από 2 φορές τη λογιστική τους αξία και πάνω, ενώ η καθαρή θέση της ΕΥΔΑΠ υπερβαίνει τα 750 εκατ. ευρώ, το Ελληνικό Δημόσιο θα μπορούσε –κάτω φυσικά από προϋποθέσεις- να βλέπει το ποσοστό του στην εισηγμένη να αποτιμάται κατά τουλάχιστον 400-600 εκατ. περισσότερο απ’ ότι σήμερα!

Η σημερινή λοιπόν κατάσταση ζημιώνει όχι μόνο τους λοιπούς μετόχους, αλλά και το κοινωνικό σύνολο.

Γιατί όμως η ΕΥΔΑΠ διαπραγματεύεται κάτω από τη λογιστική της αξία, παρότι είναι κερδοφόρα;

Πρώτον, γιατί λειτουργεί με υπερβολικό κόστος (δημόσιο γαρ), πράγμα όμως για το οποίο κατά τα τελευταία χρόνια γίνονται σημαντικές κινήσεις για να περιοριστεί.

Και δεύτερον, γιατί το δημόσιο χρησιμοποιεί συχνά την ΕΥΔΑΠ ως επέκταση της υποτιθέμενης κοινωνικής του πολιτικής.

Αλλοτε, υποχρεώνοντάς την να υλοποιεί δημόσιες επενδύσεις χωρίς ανταμοιβή, κι άλλοτε καθηλώνοντας το ύψος των τιμολογίων.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα κέρδη του 2006 δεν θα ικανοποιήσουν, ωστόσο οι καλύτερες προοπτικές του 2007 θα φέρουν το P/E της εισηγμένης αρκετά κοντά στα επίπεδα των διεθνών εταιριών του κλάδου.

Και αν κάποτε η κυβέρνηση κατανοήσει ότι θα πρέπει να συμπεριφερθεί στην ΕΥΔΑΠ όπως αρμόζει σε εισηγμένη εταιρία, τότε τα περιθώρια ανόδου του τίτλου θα είναι μεγάλα.