Σε αντίθεση με ό,τι η στήλη περίμενε (όταν πέφτουμε έξω καλό είναι να το λέμε), η πρόταση της Πειραιώς στην Κύπρου δεν ήταν καθόλου... soft, ακόμα και με άξονα τη συνεργασία σε ορισμένα μόνο επίπεδα (ώστε να γνωριστούν οι δύο πλευρές καλύτερα) να γίνει το λεγόμενο... ”κόρτε”.

Mάλλον… hard core θα τη χαρακτήριζε κάποιος. Μπαμ και κάτω.

Τίμημα σε μετοχές και κάποια μετρητά, για μια ξεκάθαρη συγχώνευση με απορρόφηση. Και όπως λένε στην Κύπρο, ήταν ”take it or leave it”, δηλαδή χωρίς κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης για κάτι παραπάνω ή για κάτι λιγότερο.

Θα πρέπει βέβαια να σημειώσουμε ότι οι Κύπριοι απέφυγαν να αναφερθούν επίσημα σε λεπτομέρειες της πρότασης -πέραν του προσφερόμενου τιμήματος-, δεν παρέλειψαν ωστόσο να δώσουν ένα στίγμα δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι η πρόταση της Πειραιώς δεν ήταν πρόταση ”ισότιμης σύμπραξης”.

Και αυτό λέει κάποια πράγματα.

Πολλές λεπτομέρειες δεν καταφέραμε να πληροφορηθούμε, πλην όμως μάθαμε ότι μεταξύ άλλων η πρόταση πρόβλεπε τη δημιουργία μιας μη εισηγμένης θυγατρικής τράπεζας, η οποία και θα λειτουργούσε εφεξής στην Κύπρο, προφανώς με τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει η σημερινή Τράπεζα Κύπρου στη Μεγαλόνησο.

Αυτό δεν πολυάρεσε, τουλάχιστον απ’ ό,τι καταλάβαμε.

Όπως και να ’χει, δεν μπορούμε να μη δούμε τη μεγάλη έμφαση που δόθηκε από την πλευρά των Κυπρίων στο ύψος του τιμήματος και στην έλλειψη premium, αλλά και να μη σημειώσουμε ταυτόχρονα ότι τα μετρητά σε μια τέτοια υπόθεση παίζουν διπλό ρόλο.

Διότι και σταθερό τίμημα, ανεξάρτητο από τις διακυμάνσεις της αγοράς, παρέχουν αλλά και ανταλλαγή με λιγότερες μετοχές Πειραιώς συνεπάγονται.

Κάπου εδώ λοιπόν αρχίζει η... αριθμητική.

Πόσες μετοχές Πειραιώς θα ελάμβανε ο σκληρός πυρήνας των μετόχων της Τράπεζας Κύπρου με τους όρους (0,36 μετοχές Πειραιώς για κάθε 1 μετοχή Κύπρου) της πρότασης; Και τι θα σήμαινε αυτό σε σχέση με την επιρροή που θα είχαν στο διοικητικό συμβούλιο της ”νέας” τράπεζας;

Να μια καλή άσκηση για δυνατούς λύτες.

Που ίσως να χρειαστεί και υπολογισμούς με νέα… δεδομένα, λίαν προσεχώς.

Διότι για το γεγονός ότι η Πειραιώς επέλεξε τη λύση της ξεκάθαρης συγχώνευσης, υπάρχει εξήγηση. Οι ξένοι θεσμικοί δεν θέλουν ”μεσοβέζικες” καταστάσεις. Προτιμούν τις καθαρές λύσεις.

Για το γεγονός όμως ότι δεν δόθηκε πρακτικά κανένα premium, τι εξήγηση μπορεί να υπάρχει;

Πού πήγε το... μονόπετρο;

Γιατί όταν υπάρχουν συμφέροντα, γάμος χωρίς ”κόρτε” γίνεται.

Χωρίς μονόπετρο, όμως, γίνεται;