Η συγκυρία υποχρεώνει τη στήλη να ασχοληθεί ξανά με την πολιτική και την εμπλοκή της στην οικονομία.

Η τακτική της αντιπολίτευσης να ονοματίζει ως σκάνδαλο σχεδόν οποιαδήποτε κίνηση αφορά στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ιδίως όταν πρόκειται για εισηγμένες εταιρίες (βλέπε Εθνική, ΟΤΕ-CosmΟΤΕ, Αγροτική κ.λπ.), μάλλον θα ενταθεί ακόμη περισσότερο προσεχώς (τώρα που τους ”έκατσε” επικοινωνιακά και η υπόθεση των… κουμπάρων) κι αυτό έχει ήδη αρχίσει να προβληματίζει την αγορά.

Διότι αυτή η τακτική φαίνεται να κρύβει πίσω της τη… μυρωδιά προσδοκίας για πρόωρες εκλογές!

Και αν είναι έτσι (πράγμα διόλου απίθανο), τότε όλοι ξέρουν και ποιο φάρμακο θα χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση. Πολύ απλά δεν θα κάνει τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ τα ευαίσθητα θέματα θα τα μεταθέσει... κατόπιν εκλογών!

Οπότε -σου λένε- τι θα κριτικάρει η αντιπολίτευση;

Ίσως και να έχουν δίκιο.

Πολιτικά η στρατηγική αυτή ίσως να είναι θεμιτή.

Οικονομικά, όμως, η στρατηγική της απραξίας είναι ολέθρια, ιδίως όταν η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμα σταυροδρόμια.

Όσο για τους ξένους της Σοφοκλέους, τι λόγο έχουν να ενισχύσουν τις θέσεις τους άμεσα, όταν είναι πιθανό μετά τις δημοτικές εκλογές να περάσουμε σε μια μάλλον μακρά περίοδο ”στρατηγικής απραξίας” και στείρας κριτικής;

Υ.Γ.: Είναι εξαιρετικά παράδοξο (και θλιβερό) το γεγονός ότι στα πραγματικά ”καυτά” θέματα της οικονομίας ουσιαστικές παρεμβάσεις φαίνεται να γίνονται τελευταία μόνον από… τραπεζίτες (χαρακτηριστικές οι απόψεις των κ. Αράπογλου και Καραμούζη σε συνεντεύξεις τους στην ”Καθημερινή της Κυριακής”) και όχι από τους υπεύθυνους για χάραξη οικονομικής πολιτικής των… κομμάτων, ή ακόμη κι από το συλλογικό όργανο των μεγάλων επιχειρήσεων, δηλαδή τον ΣΕΒ.

Και δεν μιλάμε βέβαια για τις απόψεις τους αναφορικά με τα πιστωτικά ιδρύματα τα οποία εκπροσωπούν, αλλά για τις σκέψεις που εξέφρασαν σε γενικότερα θέματα ”στρατηγικής” στον τομέα της οικονομίας, με σαφείς κοινωνικές προεκτάσεις.