Ένα θέμα που φαίνεται να απασχολεί έντονα τους αρμοδίους είτε αυτοί είναι αναλυτές, είτε άλλου είδους… αρμόδιοι, αφορά τις ελληνικές εταιρίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν εξελιχθεί σε ”πολυεθνικές” διαθέτοντας πληθώρα θυγατρικών σε διάφορες χώρες του κόσμου.

Κι αυτό διότι ορισμένες εξ αυτών των χωρών, από τα Βαλκάνια μέχρι την Ασία, σίγουρα δεν διαθέτουν αγγλοσαξονικά (ή έστω… ελληνικά βρε αδελφέ) ”standards”, ως προς τον έλεγχο λογιστικών καταστάσεων από ορκωτούς και αρχές.

Μα τι τους θεωρούν θα πείτε… απατεώνες τους ανθρώπους;

Όχι, αλλά κρούσματα του είδους (απόκρυψη δηλαδή στοιχείων και άλλου είδους μαγειρέματα) έχουν συμβεί κατά καιρούς σε ελληνικές εταιρίες που είχαν ξένες θυγατρικές, κι αποκαλύφθηκαν ”κατόπιν εορτής”.

Το ”φάρμακο” για την περίπτωση, στην εφαρμογή του οποίου φαίνεται να πιέζουν οι αρμόδιοι που προαναφέραμε, είναι συγκεκριμένο. Η διασφάλιση του ελέγχου από τους ίδιους ορκωτούς, όλων των εταιριών ενός ”πολυεθνικού” ομίλου.

Μόνο που οι ίδιοι οι επιχειρηματίες επικαλούνται θέματα αύξησης του κόστους, ενώ και μεταξύ των εταιριών-συνδέσμων ορκωτών, προμηνύονται αντιδράσεις αφού υπάρχει κίνδυνος να χάσουν πελάτες εταιρίες που δεν έχουν δυνατότητα ελέγχων στο εξωτερικό.

Η γνώμη μας;

Το θέμα του κόστους είναι δευτερεύον για ομίλους που θα έχουν πολύ μεγαλύτερο όφελος (στη μετοχή τους) από την διασφάλιση μεγαλύτερης διαφάνειας. Εκτός κι αν έχει κάτι να κρύψει…

Όσο για τα εσωτερικά των ορκωτών, τι να κάνουμε είναι βέβαιον ότι η παγκοσμιοποίηση έχει και καλές και κακές πλευρές. Κι αυτοί θα πρέπει να βρουν κάποια λύση.