Η περίπτωση της Γκάλης και της Ξυλεμπορία (εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους) φαίνεται ότι ήταν αρκετές για να επαναφέρουν την οχηματολογία στη Σοφοκλέους.

Δεν μπορούμε να αδικήσουμε τους… ”οχηματολόγους”. Πράγματι, για μια σειρά εταιριών που δεν έχουν ουσιαστικούς λόγους να παραμένουν ως έχουν στη χρηματιστηριακή αγορά (διότι δεν έχουν μέγεθος, growth, ή/ και ανάγκη), το ”σπορ” αρχίζει και γίνεται ιδιαίτερα ακριβό, ιδίως από τη στιγμή που φάνηκε καθαρά ότι τα κόστη θα αυξηθούν κι άλλο.

Πέραν του ήδη υπάρχοντος κόστους (τέλη στο ΧΑ, τριμηνιαίες καταστάσεις, υπηρεσία εξυπηρέτησης μετόχων, εσωτερικός έλεγχος κ.λ.π.), το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας έχει ξεκαθαρίσει ότι πρόκειται να ”χρεώνονται” οι εισηγμένες, προκειμένου να εξασφαλιστούν πρόσθετοι πόροι για την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς.

Η εφαρμογή αυτής της απόφασης είναι απλά θέμα χρόνου.

Από την άλλη, οι πόρτες της εξόδου με delisting παραμένουν ερμητικά κλεισμένες, καθώς απαιτείται Δημόσια Προσφορά για το 90%.

Σημειώστε επ’ αυτού ότι το… παραθυράκι που θέλει η BC Partners για τη ΗΥΑΤΤ δεν πρόκειται να ανοίξει, για λόγους ”πολιτικού κόστους”, αλλά και προστασίας των δικαιωμάτων μειοψηφίας, όπως λένε οι έγκυρες πηγές μας.

Τέλος, οι σκέψεις για τη δημιουργία μια μικρότερης αγοράς στο ΧΑ, με μικρότερο κόστος παραμονής, παραμένουν ακριβώς... αυτό. Σκέψεις και σχέδια.

Οπότε τι μένει; Η παραχώρηση της ”καρέκλας” σε κάποιον άλλο (αρκεί να γίνει χωρίς… μαϊμουδιές, διότι αλλιώς … κλωτσούν οι αρχές) ή η συνένωση δυνάμεων με κάποιον άλλο δυνατό μη εισηγμένο επιχειρηματία.

Προσοχή όμως, ό,τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα ”χρυσός”!

ΥΓ: Άσχετο, αλλά ενίοτε έχουμε και πρόβλημα χώρου:

Το χθεσινό πακέτο των ΕΛΠΕ (αυτό που έγινε με placement της Morgan Stanley) μαθαίνουμε ”εξ εγκύρων πηγών” ότι κατέληξε στην πλευρά Λάτση.