Όσο πάει και ”σφίγγει” το θεσμικό πλαίσιο σε ό,τι αφορά τις τυπικές υποχρεώσεις των εισηγμένων εταιριών, χωρίς όμως να έχει ακόμη διασφαλιστεί η… ουσία.

Ένα παράδειγμα αφορά στην ανακοίνωση εκ μέρους της εισηγμένης των αλλαγών που σχετίζονται με διοικητικά πρόσωπα.

Στα πρόσωπα αυτά περιλαμβάνονται οι κορυφαίοι διευθυντές (π.χ. γενικός διευθυντής, οικονομικός διευθυντής), αλλά και το στέλεχος που έχει την ευθύνη του ”εσωτερικού ελέγχου”.

Κι έτσι διαβάζουμε κάθε τόσο ότι έφυγε η κ. τάδε και ήλθε ο κ. δείνα.

Ποιος όμως διασφαλίζει, ιδίως στην περίπτωση του ”εσωτερικού ελεγκτή”, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει ιδιαίτερα ”νευραλγική θέση”, (προς όφελος της εταιρίας και των μετόχων της), ότι οι ασκούντες τα καθήκοντα έχουν την απαραίτητη γνώση και την αντίστοιχη εμπειρία;

Διότι μαθαίνουμε ότι σε κάποιες εταιρίες ο ”εσωτερικός ελεγκτής” έχει ένα και μόνο προσόν: να… υπακούει στις εντολές και να μη… ρωτάει πολλά!

Πώς διασφαλίζεται αυτό; Βάζοντας στη συγκεκριμένη θέση έναν κατώτερο υπάλληλο, που κάνει ό,τι του λένε, προσπαθώντας απλώς να διασφαλίσει τη θεσούλα του, φοβούμενος να μην απολυθεί.

Όσα λιγότερα ξέρει δε, τόσο καλύτερα, αφού δύσκολα θα παίρνει χαμπάρι τίποτα… ”παράξενα” στη διαχείριση της εταιρίας.

Υ.Γ.: Για κάποιους που ενδεχομένως… ψιλιάστηκαν, όχι, το θέμα δεν είναι μόνον… θεωρητικό. Έχουν φτάσει σ’ εμάς πληροφορίες, τις οποίες θα διερευνήσουμε το επόμενο διάστημα.

Και εν συνεχεία (αν επαληθευτούν), θα γίνουμε πιο συγκεκριμένοι!