Για "θερμό φθινόπωρο" έχουν μιλήσει όλοι οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της χώρας και το ζήτημα επικεντρώνεται όχι τόσο στο πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην πραγματική οικονομία (η ύφεση θα συνεχιστεί), όσο στο κατά πόσον η κυβέρνηση θα καταφέρει και στο επόμενο εξάμηνο να συνεχίσει να περνάει διαρθρωτικές αλλαγές παρά την αντίδραση των συνδικάτων.

Βέβαια, αντιπαραθέσεις κυβερνήσεων με συνδικάτα έχουν συμβεί συχνότατα στο παρελθόν, με τα συνδικάτα να κερδίζουν τη συντριπτική πλειονότητα των "μαχών". Αυτήν τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν:

1. Γιατί δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που αντιμετωπίζει κλίμα έντονης δυσπιστίας στην ελληνική κοινωνία, αλλά και τα συνδικάτα, η επιρροή των οποίων στην κοινή γνώμη φαίνεται πως είναι χαμηλότερη από ποτέ.

2. Γιατί καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει το περιθώριο ήττας. Αν χάσει η κυβέρνηση, αυτό θα σημάνει αδυναμία πληρωμών για τη χώρα και πτώση (όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της ίδιας της οικονομίας)... Αν χάσουν οι συνδικαλιστές, θα οδηγηθούν σε πολλοστή βαριά ήττα μέσα στο ίδιο έτος (θυμίζουμε ότι προϋπήρξαν το ασφαλιστικό, το φορολογικό, το εργασιακό, μειώσεις εισοδημάτων στους δημοσίους υπάλληλους κ.λπ.).

Και πεποίθηση πολλών είναι ότι, αν περάσουν οι θέσεις της κυβέρνησης στα πιο σκληρά συνδικάτα της χώρας, στη ΔΕΗ και στον ΟΣΕ, τότε θα έχουμε και το τέλος του συνδικαλισμού, με τη μορφή τουλάχιστον που τον είδαμε να εξελίσσεται στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Θα σαρωθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, προβλέπουν ορισμένοι. Θα τερματιστεί το καθεστώς εσωτερικής κατοχής που επικρατούσε εδώ και χρόνια στις ΔΕΚΟ, θα πουν ορισμένοι άλλοι.

Και τα δύο, υποστηρίζουν κάποιοι τρίτοι...