Πριν από μερικά χρόνια, αποφασίσθηκε να κάνει η Ελλάδα ό,τι έκαναν κι άλλες χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο. Να χρησιμοποιήσει το αποκαλούμενο cash rebate (επιστροφή μετρητών) για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων μέσω της παραγωγής ταινιών, ντοκιμαντέρ, κινούμενων σχεδίων κ.λπ. στην Ελλάδα.
Το ποσοστό επιδότησης αυξήθηκε σε 35% για επιλέξιμες δαπάνες το 2018 και σε 40% το 2020. Η χρηματοδότηση της επιχορήγησης γίνεται μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ).
Επιπλέον, προβλέπεται φορολογική απαλλαγή (tax relief) ύψους 30% για παρόμοιες επενδύσεις και σε συνδυασμό με το cash rebate, μπορεί να χρηματοδοτήσει έως το 50% του συνολικού κόστους παραγωγής ενός έργου, σύμφωνα με το ΕΚΟΜΕ που διαχειρίζεται τα δύο προγράμματα.
Ακούγεται και είναι λογικό να προσφέρει η Ελλάδα οικονομικά κίνητρα που δίνουν ανταγωνίστριες χώρες για να προσελκύσει ξένες τηλεοπτικές παραγωγές. Όμως, ως συνήθως, το πουλόβερ ξεχείλωσε.
Κι αυτό γιατί όπως πληροφορούμαστε, δημοφιλείς εγχώριες τηλεοπτικές σειρές όπως «Οι Μέλισσες», ο «Σασμός» κ.λπ., που έχουν φέρει μεγάλα διαφημιστικά έσοδα στα κανάλια τους, επιδοτήθηκαν (!) από τον ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό μέσω του ΠΔΕ. Το θέμα ίσως είναι γνωστό στους ασχολούμενους με τα οπτικοακουστικά μέσα αλλά είναι μάλλον άγνωστο σε πολλούς που ασχολούνται με τα οικονομικά και γι’ αυτό το αναφέρουμε.
Είναι απορίας άξιο πώς μια χώρα με μεγάλο δημόσιο χρέος και ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό, όπως η Ελλάδα, να δανείζεται για να επιδοτεί εγχώριες τηλεοπτικές σειρές, δηλ. τηλεοπτικά κανάλια. Όμως, στην Ελλάδα θα πρέπει να τα περιμένει όλα κανείς. Ακόμη και ποσά του ΠΔΕ που δεσμεύονται για να επιδοτήσουν εγχώριες τηλεοπτικές σειρές.