Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έφερε πολλά δεινά. Η κατακόρυφη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, των επενδύσεων και των εξαγωγών ήταν ένα από αυτά.
Όμως, ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Η κρίση έφερε επίσης μείωση της κατασκευαστικής δραστηριότητας και κατά συνέπεια, μείωση της παραγωγής τσιμέντου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μέση ετήσια παραγωγή τσιμέντου την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ήταν κάπου 10 εκατ. τόνοι, ενώ τα χρόνια της κρίσης έπεσε στα 2,5 εκατ. τόνους. Οι εκτιμήσεις θέλουν η φετινή κατανάλωση να ανεβαίνει στα 2,6-2,8 εκατ. τόνους από 2,3-2,5 εκατ. περίπου πέρυσι.
Όμως, η μειωμένη παραγωγή βγήκε σε καλό τουλάχιστον σε κάτι, στις τσιμεντοβιομηχανίες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα όπως η Τιτάν, η ΑΓΕΤ Ηρακλής και η Χάλυψ.
Όλες δικαιούνταν δικαιώματα ρύπων, από τη στιγμή που ήταν ρυπογόνες βιομηχανίες. Η ΕΕ ξεκίνησε να τους δίνει δικαιώματα με βάση την υψηλή παραγωγή κάποιου έτους της πρώτης δεκαετίας και τα αναπροσάρμοζε σε τακτά χρονικά διαστήματα. Όμως, η μεγάλη πτώση της παραγωγής κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης σήμαινε ότι τους έμειναν πολλά αδιάθετα δικαιώματα που σήμερα αξίζουν πολλά λεφτά, από τη στιγμή που η τιμή κάθε δικαιώματος έχει ανέβει στα 60 ευρώ ανά τόνο διοξειδίου του άνθρακα.
Αν τα πουλήσουν, θα βγάλουν εκατοντάδες εκατ. ευρώ αλλά μάλλον δεν θα επιλέξουν αυτή τη λύση σ’ αυτή τη φάση. Κι αυτό γιατί η πολιτική της ΕΕ οδηγεί σε ακόμη υψηλότερες τιμές δικαιωμάτων τα επόμενα χρόνια, καθώς θέλει να ενθαρρύνει τη στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Πιο πιθανό φαίνεται να τα έχουν καβάντζα, ώστε να μη χρειασθεί να επιβαρυνθούν με αγορές δικαιωμάτων τα επόμενα χρόνια, που θα κάνουν τη μετάβαση σε πιο πράσινες μορφές ενέργειας όπως το κάψιμο των αστικών αποβλήτων, π.χ. σκουπίδια.