Ως γνωστόν, αρκετοί φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα δανείζουν τα ταμειακά αποθεματικά τους και άλλα ρευστοποιήσιμα στοιχεία στην κεντρική διοίκηση με το αζημίωτο.
Το αζημίωτο μεταφράζεται σε ετήσιο επιτόκιο της τάξης του 3%, που δεν βρίσκει κανείς σήμερα στην ελληνική τραπεζική αγορά και όχι μόνο.
Πρόκειται λοιπόν για πολύ καλό ντιλ από τη δική τους σκοπιά, γιατί εισπράττουν περισσότερους τόκους απ’ όσους θα εισέπρατταν από άλλες τοποθετήσεις. Ακόμη κι αν αντισυμβαλλόμενος είναι το ελληνικό δημόσιο, που συνεχίζει να θεωρείται δανειζόμενος υψηλού ρίσκου.
Σημειώνεται επίσης πως τέτοιες συναλλαγές δεν αυξάνουν το δημόσιο χρέος, γιατί είναι ενδοκυβερνητικές. Κοινώς, πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός αλλά εισπράττουν οι φορείς της γενικής κυβέρνησης.
Όμως, η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια υπερχρεωμένη χώρα, που παίρνει δάνεια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) για να καλύψει τις ανάγκες της.
H Ελλάδα πληρώνει ένα επιτόκιο της τάξης του 1,5%-1,7% για να δανεισθεί από τον ESM. Πρακτικά, αν το καλοσκεφθεί κανείς, έχουμε ένα είδους arbitrage, γιατί η χώρα δανείζεται φθηνότερα από τον ESM και φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα εισπράττουν πολύ υψηλότερο επιτόκιο στις καταθέσεις τους.