Στον πολύ κόσμο είναι άγνωστο.
Όμως, ο κανονισμός περί χειραγώγησης της αγοράς επιβάλλει στις εισηγμένες εταιρείες να διαθέτουν μηχανισμούς που θα μπορούν να χρησιμοποιούν όσοι θέλουν για να καταγγείλουν πρόσωπα και καταστάσεις εντός της εταιρείας.
Είτε επωνύμως είτε ανωνύμως, αν και στις ανώνυμες καταγγελίες δίνεται μικρότερο ειδικό βάρος.
Επιπλέον, ο κανονισμός περί χειραγώγησης προβλέπει ότι οι εταιρείες θα έπρεπε να έχουν ένα ανεξάρτητο από τις επιρροές της διοίκησής τους μηχανισμό, που θα εξετάζει τις καταγγελίες. Αυτό, από μόνο του, μπορεί να προκαλεί χαμόγελα, γιατί είναι γνωστή στην πιάτσα η καλή σχέση των εσωτερικών ελεγκτών με τις διοικήσεις.
Κι όμως δεν γνωρίζουμε να υπάρχει κάποια εταιρεία στην Ελλάδα που να δίνει αυτή τη δυνατότητα στους πληροφοριοδότες (whistleblowers). Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα έπρεπε να επιβλέπει την εφαρμογή του κανονισμού, αλλά προφανώς δεν το έχει κάνει.
Όμως, το κωμικό είναι πως ούτε η ίδια δίνει τη δυνατότητα ηλεκτρονικών καταγγελιών επωνύμως ή ανωνύμως. Οι καταγγελίες πρέπει να είναι επώνυμες και γίνονται είτε τηλεφωνικώς είτε με επιστολή, απ’ όσο γνωρίζουμε. Κι αυτό γιατί φοβούνται πως κάθε πικραμένος θα κάνει καταγγελία ανωνύμως εναντίον ατόμων που δεν συμπαθεί, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διερευνηθούν, τονίζει άτομο που έχει ιδίαν εμπειρία.
Όμως, όλα αυτά στερούν από ανθρώπους που θα ήθελαν να κάνουν πραγματικές καταγγελίες εναντίον προσώπων και καταστάσεων.
Η διαφορά με άλλες χώρες σ’ αυτό το μέτωπο είναι μεγάλες. Στη Βρετανία, η εταιρεία καλείται να απαντήσει σε ερώτημα από τον επόπτη κατά πόσο π.χ. κάποιο δημοσίευμα περί ντιλ είναι σωστό. Αν απαντήσει αρνητικά, η ίδια δεν έχει τη δυνατότητα να ανακοινώσει το ίδιο ή άλλο ντιλ εντός 5 ή 6 μηνών, όπως μας λένε.