Ολοι μιλάμε για την κρίση του 2007-2008 των ανεπτυγμένων αγορών. Όμως, το 1997, δηλαδή 20 χρόνια πριν, ο κόσμος έζησε τις επιπτώσεις μιας άλλης κρίσης. Της ασιατικής οικονομικής κρίσης, που συγκλόνισε την ευρύτερη περιοχή και τον κόσμο των αναδυόμενων αγορών.
Όλα ξεκίνησαν από την απόφαση της Ταϊλάνδης να αφήσει το νόμισμά της, το μπαχτ, να διακυμαίνεται ελεύθερα έναντι του δολαρίου, έχοντας εξαντλήσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα μετά από μήνες προσπαθειών να υπερασπιστεί το εθνικό της νόμισμα.
Η μεγάλη υποτίμηση του μπαχτ δημιούργησε προβλήματα, π.χ. στις εταιρείες που έβρισκαν πιο εύκολο και φθηνό να δανείζονται σε δολάρια, ενώ η κρίση επεκτάθηκε σε άλλες χώρες της περιοχής.
Πολύς κόσμος έχασε τις δουλειές του, ενώ αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες και τριπλασιάσθηκαν οι επισκέψεις σε βουδιστικούς ναούς.
Η ασιατική κρίση έδωσε την ευκαιρία να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα που κάποιοι, π.χ. η Fed, έλαβαν υπόψη τους μια δεκαετία και πλέον αργότερα. Κατ’ αρχάς αποδείχθηκε ακόμη μια φορά πως είναι ανώφελο να πηγαίνεις κόντρα στην αγορά, π.χ. υπερασπίζοντας μια ισοτιμία που οι επενδυτές δεν έβρισκαν σωστή.
Επίσης, οι πολιτικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων διεθνών οργανισμών αποδείχθηκαν ανεδαφικές καθώς επέβαλαν σκληρά μέτρα λιτότητας και αγνόησαν τη σημασία της ελάφρυνσης του χρέους.
Τότε, όπως και σήμερα, η Ελλάδα ανήκε στο κλαμπ των αναδυόμενων αγορών. Αξίζει λοιπόν να θυμόμαστε τι συνέβη τότε, για να το αποφύγουμε αν χρειασθεί.