H ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματική. Ένας εργολάβος παίρνει δάνειο από τράπεζα για να αγοράσει και να ανακαινίσει ένα παλιό ξενοδοχείο σε ένα δημοφιλές ελληνικό νησί.
Τα καταφέρνει αλλά μετά έρχεται η κρίση και καταλήγει να μην εξυπηρετεί το δάνειο που κοκκινίζει, παρότι το ξενοδοχείο δουλεύει κανονικά και έχει ικανοποιητική πληρότητα.
Σε κάποιο σημείο φτάνει ο κόμπος στο χτένι, η τράπεζα πιέζει και ο ίδιος προσφέρει τα κλειδιά του παλιού ξενοδοχείου στην τράπεζα.
Εν τω μεταξύ, ο ίδιος έχει φροντίσει να χτίσει καινούργιο ξενοδοχείο σε σχετικά κοντινή απόσταση.
Είναι ασφαλώς μια περίπτωση. Όμως, είναι χαρακτηριστική της νοοτροπίας που διέπει κάποιους ανθρώπους.
Το ίδιο ισχύει για επιχειρηματία από νησί των Δωδεκανήσων, του οποίου το ξενοδοχείο είχε υψηλή πληρότητα αλλά εμφάνιζε πολύ χαμηλά λειτουργικά κέρδη (EBITDA).
Πήγαινε λοιπόν στη τράπεζα από την οποία είχε δανειοδοτηθεί και ζητούσε συνεχώς διευκολύνσεις στην εξυπηρέτηση του δανείου.
Όμως, δεν έμεινε μόνο σ’ αυτό.
Γνωρίζοντας ότι στο χαρτοφυλάκιο της τράπεζας είχε περιέλθει λόγω μη εξυπηρέτησης δανείου ένα άλλο ξενοδοχείο που τον ενδιέφερε, είχε το θράσος να ζητήσει να το αγοράσει με μεγάλη έκπτωση.
Αναμφισβήτητα, υπάρχουν άλλα παραδείγματα ανθρώπων που έχασαν τα ξενοδοχεία τους στις τράπεζες λόγω αντικειμενικής δυσκολίας.
Όμως, υπάρχουν επίσης περιπτώσεις, όπως oι ανωτέρω, που παραπέμπουν σε παρασιτισμό και σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι ίσως ο πλειστηριασμός τέτοιων ξενοδοχείων να μην είναι αναγκαστικά «κακό πράγμα».