Η έκδοση του 5ετούς κρατικού ομολόγου προκάλεσε συζητήσεις και μπήκε στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης, που προσπάθησε με διάφορα επιχειρήματα να αποδομήσει το εγχείρημα.
Πράγματι, ορισμένα επιχειρήματα έχουν βάση και είναι σωστά. Ομως, το επιχείρημα που συγκρίνει την απόδοση του 5ετούς ομολόγου στην έκδοση με τις αποδόσεις άλλων ομολόγων που έβγαλαν το προηγούμενο διάστημα ελληνικές επιχειρήσεις όπως οι Sunlight, Μυτιληναίος κ.τλ. πάσχει, για να το πούμε κομψά.
Δεν είναι μόνο το μέγεθος των εκδόσεων. Το δημόσιο άντλησε κάπου 1,5 δισ. ευρώ σε φρέσκο χρήμα από την πώληση του 5ετούς ενώ το αντάλλαξε με ομόλογα που έληγαν το 2019. Ακόμη κι αν αγνοήσουμε την ανταλλαγή (switch offer) και επικεντρωθούμε στο φρέσκο χρήμα, η διαφορά στο μέγεθος των εκδόσεων είναι πολύ μεγάλη.
Πιο σημαντικό, τα εταιρικά ομόλογα είναι μεν 5ετή αλλά δίνουν το δικαίωμα στην εταιρεία-εκδότη να τα ανακαλέσει σε τρία χρόνια απ' όσο γνωρίζουμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η τιμολόγηση των ομολόγων βασίζεται στην 3ετία, το γνωστό yield-to-call, δηλαδή την απόδοση μέχρι την ανάκληση και όχι τη λήξη (yield-to-maturity).
Επομένως, τα εταιρικά ομόλογα είθισται να τιμολογούνται ως 3ετή σε τέτοιες περιπτώσεις και σε νορμάλ συνθήκες (ανοδική καμπύλη επιτοκίων), τα 3ετή έχουν χαμηλότερη απόδοση από τα 5ετή.
Ακόμη, οι αγοραστές των κρατικών ομολόγων προέρχονταν κυρίως από το εξωτερικό και είναι σαφώς πιο σοφιστικέ επενδυτές-κερδοσκόποι από τους εγχώριους επενδυτές που αγόρασαν τα εταιρικά ομόλογα των ελληνικών επιχειρήσεων.
Οι εγχώριοι επενδυτές συγκρίνουν συνήθως απλά την απόδοση του εταιρικού ομολόγου με το επιτόκιο της κατάθεσης, ξέρουν την εταιρεία και αποφασίζουν.
Οι υπεύθυνοι των εκδόσεων το γνωρίζουν και το λαμβάνουν υπόψη όταν τιμολογούν τα εταιρικά ομόλογα, με αποτέλεσμα να επωφελούνται οι εκδότριες εταιρείες.
Γι' αυτούς και άλλους λόγους δεν είναι σωστό να συγκρίνεται η απόδοση του 5ετούς ομολόγου με εκείνες των εταιρικών ομολόγων που βγήκαν το προηγούμενο διάστημα, κατά την άποψή μας.