Στα 95 δισ. ευρώ ανήλθαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών προς το κράτος στα τέλη του 2016, εκ των οποίων 13,9 δισ. δημιουργήθηκαν πέρυσι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΑΔΕ.
Όμως, στις ληξιπρόθεσμες οφειλές δεν είναι μόνο το κεφάλαιο που οφείλει κάποιος. Συμπεριλαμβάνονται επίσης τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις.
Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν αλλά το 30% έως 60% των ληξιπρόθεσμων οφειλών είναι πρόστιμα και προσαυξήσεις που μπαίνουν για να τιμωρήσουν όσους δεν πληρώνουν. Αν εξαιρέσει κάποιος εκείνους που έχουν αλλά δεν πληρώνουν, οι υπόλοιποι, που πρέπει να είναι η μεγάλη έως συντριπτική πλειοψηφία, δεν μπορούν.
Αλλά αν δεν μπορεί κάποιος να πληρώσει 3 χιλ. ευρώ στην εφορία, θα μπορέσει να το πράξει αν οι 3 χιλ. γίνουν 5 ή 6 χιλιάδες ευρώ με τα πρόστιμα;
Όχι, υπαγορεύει η λογική.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι πως το κυνήγι του φορολογούμενου θα οδηγήσει στην πλήρη εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας αποπληρωμής από μέρους του. Αυτό δεν είναι καλό ούτε για τον πολίτη, που μην έχοντας πλέον τίποτα να χάσει θα ριζοσπαστικοποιηθεί, ούτε για τον κρατικό κορβανά.
Από την άλλη πλευρά, το κράτος δεν θα ήθελε να ενθαρρύνει άλλους, που μπορούν αλλά δεν πληρώνουν, να ξεφύγουν.
Για τους δανειστές, η λύση είναι μονόδρομος. Αυστηρότητα με κατασχέσεις κ.τλ. προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Είναι όμως αυτή η καλύτερη λύση για μια χώρα που έχει σπάσει τα ρεκόρ αναφορικά με το μέγεθος της ύφεσης και της διάρκειάς της στον ανεπτυγμένο κόσμο;