Αρκετοί πολιτικοί και ακαδημαϊκοί έχουν ζητήσει από τη Γερμανία και άλλες χώρες της ευρωζώνης που έχουν δημοσιονομικά πλεονάσματα να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες.
Μ’ αυτό τον τρόπο, επιχειρηματολογούν, οι χώρες θα ενισχύσουν τις οικονομίες τους ενώ μέρος της ανάπτυξης θα διαχυθεί στις άλλες χώρες της ΟΝΕ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δημόσιες δαπάνες για επενδύσεις ακολουθούν πτωτική τάση τα τελευταία χρόνια. Μια από τις ενστάσεις που υπήρχαν απέναντι σε μια τέτοια κίνηση ήταν πως θα ακυρωνόταν από τη νομισματική πολιτική.
Το στέλεχος της αρμόδιας διεύθυνσης της Κομισιόν Jan In’t Veld, ο οποίος έχει συμβάλει στην κατασκευή του μακροοικονομικού μοντέλου QUEST στην ΕΕ, δοκίμασε το νεο-κεϋνσιανό μοντέλο για να εκτιμήσει τις επιπτώσεις που θα έχει μια αύξηση της τάξης του 1% του ΑΕΠ επί 10 χρόνια στη Γερμανία και την Ολλανδία.
Αν οι δυο χώρες δανείζονταν με τα σημερινά χαμηλά επιτόκια στην αγορά για να χρηματοδοτήσουν τις δημόσιες επενδύσεις, το δημόσιο χρέος τους θα επιβαρυνόταν πολύ λίγο.
Όμως, θα ενίσχυε τον ρυθμό ανάπτυξης στη Γερμανία και την Ολλανδία άμεσα και μεσομακροπρόθεσμα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρωζώνη κατά 0,5%.
Η αύξηση του ΑΕΠ θα μείωνε τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ, βάζοντας ένα πετραδάκι στην καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρέους των υπερχρεωμένων χωρών. Όμως, οι επιπτώσεις από την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων θα ήταν αμελητέες, αν τα επιτόκια του ευρώ δεν ήταν τόσο χαμηλά.
Επιπλέον, με τόσο χαμηλό κόστος χρηματοδότησης, οι επενδύσεις θα αποδεικνύονταν κερδοφόρες γιατί θα είχαν υψηλότερη απόδοση με βάση ιδιωτικά χρηματοοικονομικά κριτήρια, όπως παρατηρεί το στέλεχος της Κομισιόν.