Η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης που πέρασαν από μνημόνια χρηματοδοτήθηκαν από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς (EFSF και ESM).
Οι τελευταίοι δανείσθηκαν κεφάλαια από τις αγορές, χρησιμοποιώντας ως «όπλο» την υψηλή πιστοληπτική διαβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης λόγω Ευρωζώνης.
Ο EFSF και ο διάδοχός του ESM «περνάνε» το κόστος δανεισμού τους στις χώρες-μέλη που δανείζουν.
Όμως, δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια δεν είναι ακριβώς έτσι.
Αν ο ESM δανεισθεί π.χ. 2 δισ. ευρώ, εκδίδοντας ένα 10ετές ομόλογο με απόδοση 0,2% και αποφασίσει να χρηματοδοτήσει με το ίδιο ποσό μια χώρα, π.χ. την Ελλάδα, η τελευταία δεν θα πληρώσει 0,2%.
Ο ESM θα χρεώσει τη χώρα το μέσο επιτόκιο του βιβλίου του. Κοινώς, το μέσο επιτόκιο που προκύπτει από τα παλαιά και το νέο δάνειο.
Στην ουσία πρόκειται για ένα «υβριδικό» επιτόκιο.
Αν οι ιθύνοντες έχουν δίκαιο, το «υβριδικό» επιτόκιο είναι ένας ακόμη λόγος που δυσκολεύει τις προσπάθειες εξισορροπητικής κερδοσκοπίας (hedging), στις οποίες θα ήθελε να προβεί ο ESM.