«Η ελληνική κρίση: Μια αυτοψία» είναι ο τίτλος της μελέτης που συνέγραψαν οι καθηγητές Δημ. Βαγιανός του LSE, Pierre-Olivier Gourinchas του Berkeley και T. Philippon του NYU.
Γιατί ξεχωρίζει η συγκεκριμένη μελέτη;
Επειδή επιχειρεί να ποσοτικοποιήσει την συνεισφορά των παραγόντων που θεωρούνται υπεύθυνοι για την μείωση του πραγματικού κατά κεφαλή εισοδήματος κατά 26% μεταξύ 2007 και 2013.
Από την εμπειρική ανάλυση συμπέραναν ότι η δημοσιονομική λιτότητα ήταν ο πιο σημαντικός λόγος για την συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας αλλά όχι ο μοναδικός.
Η λιτότητα ευθύνεται για το 50% της σωρευμένης πτώσης του ΑΕΠ. Το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης πτώσης αποδίδεται στο υψηλό κόστος δανεισμού της κυβέρνησης και τον ιδιωτικό τομέα.
Η βουτιά του ΑΕΠ θα μπορούσε να είναι μικρότερη κατά 40% αν οι τιμές και οι μισθοί μπορούσαν να προσαρμοσθούν δυο φορές πιο γρήγορα απ' ότι έκαναν από το 1999 και μετά.
Επίσης, η ύφεση θα μπορούσε να είναι μικρότερη κατά το ένα τρίτο αν το χρέος της Ελλάδας ήταν το μισό ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με το επίπεδο που βρισκόταν πριν από την κρίση.
Αυτό αναδεικνύει την σημασία της αναδιάρθρωσης του χρέους από την αρχή της κρίσης.
Οι συγγραφείς της μελέτης παρατηρούν επίσης ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας εμποδίζεται ολοένα και περισσότερο από δύο παράγοντες.
Τα υψηλά επίπεδα των μη εξυπηρετούμενων δανείων στον ιδιωτικό τομέα και την δυσκαμψία των τιμών στις αγορές προϊόντων παρά την σημαντική υποχώρηση των μισθών.
Οι χαράσσοντες την οικονομική πολιτική λαμβάνουν, υποτίθεται, τέτοιες μελέτες υπόψη τους.
Όμως, εδώ δεν θα πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες...