Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η κυβέρνηση επικαλείτο το υψηλό διαρθρωτικό πρωτογενές πλεόνασμα ως προς το ΑΕΠ για να δείξει το πραγματικό μέγεθος της δημοσιονομικής προσαρμογής που κρυβόταν πίσω από το έλλειμμα.
Για όσους θυμούνται, το διαρθρωτικό αποτέλεσμα προκύπτει όταν η οικονομία λειτουργεί με όλες τις μηχανές στο φουλ.
Ηταν επίσης επιχείρημα εναντίον της λιτότητας, αφού η ύφεση οφείλετο κατά κύριο λόγο στην εφαρμοζόμενη περιοριστική οικονομική πολιτική.
Πλέον, η Ελλάδα εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα και το διαρθρωτικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Παρ’ όλα αυτά εκτιμάται από την ΕΕ ότι το διαρθρωτικό πρωτογενές πλεόνασμα ξεπερνά το 5% του ΑΕΠ και είναι το υψηλότερο στην ευρωζώνη.
Ακόμη και το ΔΝΤ που απέφευγε να αναφερθεί σ’ αυτό στο παρελθόν το έκανε στη πρόσφατη έκθεση του.
Όμως, η ύφεση έχει επίσης «παράπλευρες ωφέλειες» αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο.
Αυτό συμβαίνει γιατί το μειωμένο διαθέσιμο εισόδημα συμπιέζει τις εισαγωγές και βελτιώνει το εμπορικό ισοζύγιο και των τρεχουσών συναλλαγών.
Είναι ο βασικός λόγος που η Ελλάδα παρουσίασε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών το 2013.
Το ακριβώς αντίθετο συνέβη με το διαρθρωτικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που εκτιμάται ότι εμφανίζει έλλειμμα ίσο με 4% του ΑΕΠ σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Αν δηλαδή η οικονομία αναπτυχθεί με φυσιολογικούς ρυθμούς, το εξωτερικό ισοζύγιο θα μετατραπεί εκ νέου σε ελλειμματικό.
Πρόκειται για την δεύτερη όψη της ύφεσης.Πως θα μπορούσαν να «συμφιλιωθούν» οι δυο όψεις της ύφεσης στα δημοσιονομικά και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή να εμφανίζουν πλεονάσματα;
Η απάντηση είναι απλή και κοινότυπη.
Μεταρρυθμίσεις που θα έχουν θετικό αντίκτυπο στα δημόσια οικονομικά, π.χ. μόνιμες περικοπές δαπανών που δεν χρειάζονται και αύξηση εσόδων σε μόνιμη βάση χωρίς αυξήσεις φορολογικών συντελεστών, και στις εξαγωγές.