Πολλοί στην Ελλάδα θέλουν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αυτό είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό πολλών από τους αυτοαποκαλούμενους αντιμνημονιακούς.
Με άλλα λόγια θέλουν να συνεχισθεί απρόσκοπτα η χρηματοδότηση της χώρας με χαμηλότοκα δάνεια από Ε.Ε.-ΔΝΤ, να «κουρευτεί» το δημόσιο χρέος για να γίνει βιώσιμο, να χαλαρώσει η δημοσιονομική πολιτική και να μην ξαναπατήσει εδώ η τρόικα ή τουλάχιστον να μην έρχεται εδώ τόσο συχνά και να μην ασκεί τον ίδιο έλεγχο.
Όμως, είναι δύσκολο να πεισθεί ο πιστωτής να σου δίνει φθηνά δάνεια, να σου χαρίσει μέρος του παλιού χρέους και να σε αφήσει ελεύθερο ή σχεδόν ελεύθερο να αλωνίζεις, ξοδεύοντας τα λεφτά του κατά το δοκούν.
Πολύ περισσότερο όταν έχει συμπεράνει από τη συνεργασία του μαζί σου ότι είσαι αναξιόπιστος συνομιλητής και δεν μπορεί να σε εμπιστευθεί.
Επομένως, είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος ότι η Ε.Ε. θα μας δώσει νέο δάνειο 15 με 20 δισ. ευρώ μέσω του ESM χωρίς να βάλει κάποιους όρους, π.χ. την επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών με δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα.
Φυσικά, οι δανειστές δεν είναι κουτοί. Αντιλαμβάνονται ότι ένα αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού είναι στα κάγκελα και πολύ θυμωμένο. Δεν έχουν λοιπόν λόγο να ζητήσουν επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας για το νέο δάνειο.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα τι θα πρέπει να κάνουν οι υποψήφιοι αποδέκτες του νέου δανείου, δηλαδή εμείς.
Η απάντηση είναι απλή.
Αν δεν θέλουμε τον έλεγχο και την τρόικα πάνω από το κεφάλι μας, όπως διατείνονται οι αντιμνημονιακοί, το πιο έντιμο θα ήταν να αρνηθούμε το εκκολαπτόμενο νέο δάνειο και να κοιτάξουμε να βρούμε τα λεφτά από αλλού.
Ακόμη κι αν σημαίνει «κούρεμα» των καταθέσεων.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.