Ποια είναι η καλύτερη αρχιτεκτονική για την ευρωζώνη ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τις κρίσεις;
Οι περισσότεροι οικονομολόγοι θα απαντούσαν στο ερώτημα θέτοντας θέμα κοινής δημοσιονομικής πολιτικής ή τουλάχιστον συντονισμένων εθνικών δημοσιονομικών πολιτικών από τις Βρυξέλλες. Μ' αυτόν τον τρόπο θα απορροφώνται ευκολότερα οι κραδασμοί σε χώρες ή περιοχές που αντιμετωπίζουν κρίσεις, π.χ. η Ελλάδα, μέσω μεταβιβάσεων.
Όμως, δεν συμφωνούν όλοι μ' αυτήν την προσέγγιση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ασόκα Μόντι, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, και καθηγητής στο Πρίνστον. Ο κ. Μόντι πιστεύει ότι η καλύτερη απάντηση στην κρίση χρέους της ευρωζώνης θα πρέπει να είναι ανάλογη εκείνης των ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα.
Με άλλα λόγια, κάθε χώρα θα πρέπει να αποφασίζει ποια δημοσιονομική πολιτική θέλει να ακολουθήσει, αλλά θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας αν ρίξει το καράβι στα βράχια.
Οι τράπεζες θα γνωρίζουν ότι το δημόσιο χρέος ενέχει ρίσκο και θα πρέπει να συμπεριφέρονται ανάλογα.
Στις περιπτώσεις χωρών με μεγάλο τραπεζικό τομέα, το κράτος θα πρέπει να εξαναγκάζει τις τράπεζες να μειώσουν το μέγεθός τους, αρνούμενο να τους παράσχει βοήθεια και να κοινωνικοποιήσει τις ζημίες τους.
Όμως, άλλο πράγμα η θεωρία κι άλλο η πράξη.
Αν μια χώρα της ευρωζώνης, όπως η Ισπανία, φαλίριζε, οι συνέπειες θα ήταν μεγάλες και απρόβλεπτες για τις υπόλοιπες. Μάλιστα, δεν αποκλείεται κάποια από τις χώρες να αποφάσιζε να διαβεί την πόρτα της εξόδου του κλαμπ.
Σεβαστές και ωραίες καμιά φορά οι αιρετικές απόψεις, αλλά εδώ δεν είναι το ίδιο.