Oι ελληνικές τράπεζες ήταν καταδικασμένες να υποστούν τις συνέπειες της χαλαρής νομισματικής πολιτικής της προηγούμενης δεκαετίας, που ευνόησε τον υπερδανεισμό του δημοσίου και τους υψηλούς ρυθμούς πιστωτικής επέκτασης προς τον ιδιωτικό τομέα, επισημαίνει διεθνής μελέτη.
Η φερεγγυότητα των εγχώριων τραπεζών δεν θα προστατευόταν ακόμη κι αν οι εθνικές αρχές εφάρμοζαν μακροοικονομικές προληπτικές πολιτικές (macroprudential policies) για να βάλουν φρένο στην απλόχερη χορήγηση δανείων και στις τις αγορές κρατικών ομολόγων και να αποθερμάνουν την αγορά κατοικίας.
Αντίθετα, η εφαρμογή παρόμοιων προληπτικών πολιτικών σε άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, θα βοηθούσε τα τραπεζικά τους συστήματα «να αποφύγουν μεγάλο μέρος του πόνου».
Αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα μελέτης που συνυπογράφουν οι οικονομολόγοι Aerdt Houben και Jan Kakes της De Nederlandsche Bank.
Οι ίδιοι εκτιμούν ότι η νομισματική πολιτική της Ελλάδας και άλλων χωρών ήταν αυστηρή τόσο πριν από την ένταξη των χωρών στην ΟΝΕ όσο και την πρώτη δεκαετία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στις μακροοικονομικές προληπτικές πολιτικές κατατάσσονται εκείνες που επιδιώκουν την αύξηση των κεφαλαιακών αποθεμάτων ασφαλείας (capital buffers) των πιστωτικών ιδρυμάτων όταν η οικονομία αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς και σημειώνεται επιβολή υψηλότερων δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας στις συστημικές τράπεζες.
Επίσης, η αναπροσαρμογή της στάθμισης του ρίσκου ανά κλάδο και η επιβολή αυστηρότερων ορίων στον λόγο δανείου προς εμπορική αξία (LTV) στην αγορά ακινήτων εκτός των άλλων.
Όλα αυτά είναι ωραία και καλά, όμως έρχονται κατόπιν εορτής.
Από την άλλη πλευρά, η συζήτηση για τον ρόλο των μακροοικονομικών προληπτικών πολιτικών ξεκίνησε μετά την εμφάνιση της διεθνούς πιστωτικής και οικονομικής κρίσης του 2008.
Επομένως, δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι νωρίτερα σε επίπεδο πολιτικής.