Ο καθηγητής Οικονομικών Jean Pisani-Ferry είναι πολύ γνωστός στους ακαδημαϊκούς κύκλους και ειδικότερα σε εκείνους που ασχολούνται με την Ευρωζώνη. O ίδιος διδάσκει στο Hertie School of Governance στο Βερολίνο και ήταν γενικός επίτροπος για τη χάραξη πολιτικής στην κυβέρνηση του Εμανουέλ Βαλς, ενώ ήταν πίσω από την ίδρυση του γνωστού Bruegel Institute στις Βρυξέλλες.

Ο ίδιος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό του προγράμματος του νέου Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν και είναι λογικό να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια νέα κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχει το κίνημα En Marche!.

Πολύς θόρυβος για το τίποτα ή σχεδόν τίποτα;

Είναι δεδομένο ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει να γίνεται συζήτηση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους εν μέσω της προεκλογικής περιόδου και αυτό εξηγεί τη χθεσινή αρνητική αντίδραση του υπουργείου Οικονομικών σε δημοσίευμα της έγκυρης οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt.

Ο εκπρόσωπος του κ. Σόιμπλε τόνισε πως δεν ετοιμάζεται καμία ελάφρυνση του χρέους ενώ παρέπεμψε στην ανακοίνωση του Eurogroup του Μαΐου του 2016 που αναφέρει ότι «μετά την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής, θα υπάρξει αξιολόγηση για το αν είναι αναγκαία μέτρα για το χρέος». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Κομισιόν, ο ESM, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ έχουν ετοιμάσει ένα έγγραφο με μια σειρά από προτεινόμενα μέτρα ελάφρυνσης ελληνικού χρέους που θα σταλεί στο Eurogroup για περαιτέρω συζήτηση.

Η βασική πρόταση θέλει τον ESM να αγοράζει τα δάνεια ύψους 13 δισ. ευρώ του ΔΝΤ προς την Ελλάδα ή αργότερα, χρησιμοποιώντας πόρους του τρέχοντος προγράμματος προσαρμογής συνολικού ύψους 86 δισ. ευρώ.

Θυμίζουμε ότι έχουν «περισσέψει» κάπου 20 δισ. από τα 25 δισ. που είχαν «μαρκαρισθεί» για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν.

Σύμφωνα με τη Handlelsblatt, οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας εξετάζουν κι άλλα μέτρα όπως η επέκταση των ωριμάνσεων των ελληνικών δανείων κατά 10 με 15 χρόνια και την επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών.

Εκτιμούμε πως τα τελευταία ανέρχονται σε 7 δισ. ευρώ περίπου. Υπενθυμίζεται ότι η επιστροφή αυτών των κερδών σταμάτησε το πρώτο τρίμηνο του 2015.

Πολύ ωραία όλα αυτά αλλά είναι γνωστό ότι τα ανωτέρω προτεινόμενα μέτρα δεν συμβάλλουν αποφασιστικά στη βελτίωση του προφίλ του ελληνικού χρέους και τη διαχειρισιμότητά του.

Τα στοιχεία  της Παγκόσμιας Τράπεζας δεν επιδέχονται παρερμηνειών. Το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερα από 1,90 δολάρια την ημέρα (σε δολάρια του 2011), αυτό που αποκαλείται ακραία φτώχεια, υποχώρησε στο 9,6% του συνολικού το 2015.

Το 44% του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη ζούσε με λιγότερα από 1,90 δολάρια το 1981, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η μείωση της ακραίας φτώχειας ανήλθε στο 78% μεταξύ 1981 και 2015.

Πιθανόν, η μείωση οφείλεται στους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που καταγράφτηκαν σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό όπως η Κίνα και η Ινδία. Φυσικά, τα νούμερα δεν δείχνουν αν έχει αυξηθεί ή μειωθεί η οικονομική ανισότητα στον πληθυσμό της Γης την ίδια περίοδο.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ευρωζώνη, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, χαρακτηρίζονται από δύο πράγματα. Πρώτον, την καθυστέρηση που παρατηρείται στη λήψη των αποφάσεων στα διάφορα όργανα. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι το Eurogroup είναι ένα από αυτά.

Δεύτερον, στη συναίνεση που απαιτείται για να ληφθεί κάποια απόφαση και η οποία εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις καθυστερήσεις.

Ένα δείγμα αυτής της νοοτροπίας αποκαλύπτει το εμπιστευτικό έγγραφο της Ευρωζώνης με αντικείμενο τις μυστικές συναντήσεις για το ελληνικό χρέος που επικαλείται η Αγγελική Παπαμιλτιάδου στο Euro2day.gr.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα στον ελληνικό και τον ξένο Τύπο, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την απαίτηση του ΔΝΤ να μειωθεί η συνταξιοδοτική δαπάνη κατά 1% του ΑΕΠ ή 1,8 δισ. ευρώ το 2019.

Η εξοικονόμηση θα προέλθει από τις περικοπές των «προσωπικών διαφορών» στις κύριες συντάξεις (ευρωπαϊκό MoU) και εκτιμάται πως αφορά κάπου 900 χιλιάδες με 1 εκατ. συνταξιούχους, αν και αρχικά ο αριθμός που δινόταν ήταν ακόμη μεγαλύτερος.

Η προσωπική διαφορά είναι το ποσό που χωρίζει τη σημερινή σύνταξη από εκείνη που θα έπρεπε κάποιος να εισπράξει με βάση τον νόμο Κατρούγκαλου και τα νέα ποσοστά αναπλήρωσης.