Η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ευρωζώνη, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, χαρακτηρίζονται από δύο πράγματα. Πρώτον, την καθυστέρηση που παρατηρείται στη λήψη των αποφάσεων στα διάφορα όργανα. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι το Eurogroup είναι ένα από αυτά.
Δεύτερον, στη συναίνεση που απαιτείται για να ληφθεί κάποια απόφαση και η οποία εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις καθυστερήσεις.
Ένα δείγμα αυτής της νοοτροπίας αποκαλύπτει το εμπιστευτικό έγγραφο της Ευρωζώνης με αντικείμενο τις μυστικές συναντήσεις για το ελληνικό χρέος που επικαλείται η Αγγελική Παπαμιλτιάδου στο Euro2day.gr.
Εχοντας να επιλέξουν μεταξύ των δύο ακραίων σεναρίων, δηλαδή της 3ετούς διατήρησης των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 3,5% και της 10ετούς, θα πήγαιναν για την 5ετία αντί της 6ετίας, με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία. Όμως, η παρουσία του ΔΝΤ που ζητά υψηλά πλεονάσματα για λιγότερα χρόνια και η επιθυμία των Ευρωπαίων να το κρατήσουν στο πρόγραμμα μείωσε τον χρόνο στα 4 χρόνια, δηλαδή μεταξύ 3ετίας και 5ετίας.
Κάπως έτσι, μ’ αυτό τον μπακάλικο τρόπο, θα πρέπει να λήφθηκε η «πολιτική» απόφαση, αν και κάποιοι προϊδέαζαν για 3ετία. Πού θα υποχωρήσει το πλεόνασμα μετά το 2022 θα στοιχηματίζαμε μεταξύ 2% και 2,5% του ΑΕΠ για κάμποσα χρόνια.
Αλλωστε, σ’ αυτό το εύρος συγκλίνουν οι μελέτες βιωσιμότητας του χρέους που έχουν γίνει στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένης της ΤτΕ.