Είχαμε αναφέρει τον Δεκέμβριο ότι η Κομισιόν είχε δώσει παράταση για την υποβολή δεσμευτικών προσφορών από τις ενδιαφερόμενες κοινοπραξίες για τον ΔΕΣΦΑ μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου.

Η είδηση επιβεβαιώθηκε επισήμως λίγες μέρες αργότερα. Όμως, δεν είχαμε αναφέρει κάτι άλλο.

Η πρώτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του 67% του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar, που δεν προχώρησε τελικά, είχε συνέπειες για ομοειδείς εταιρείες στην ΕΕ. Οι συνέπειες  θα γίνουν ορατές στην τωρινή προσπάθεια πώλησης του πλειοψηφικού ποσοστού του ΔΕΣΦΑ.

Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, όμως μπορεί να μοιάζει αρκετά. Ολοι συμφωνούν ότι η μεγάλη ύφεση του 2008-2009 σηματοδότησε τη μεγαλύτερη βουτιά στην οικονομική δραστηριότητα από το κραχ του 1929.

Πολλοί άνθρωποι έχασαν τις οικονομίες μιας ζωής, τα σπίτια και τις δουλειές τους. Ουρές για συσσίτια δεν παρατηρήθηκαν, εκτός από την Ελλάδα, όπως την περίοδο μετά το κραχ του 1929, όμως η διανομή κουπονιών για φαγητό έφθασε σε επίπεδο-ρεκόρ στις ΗΠΑ το 2013 και παραμένει σε υψηλά επίπεδα.

Τo πρώτο μισό της δεκαετίας του 1930, το 20% του πληθυσμού στις ΗΠΑ δεν είχε δουλειά και το ποσοστό ήταν ακόμη υψηλότερο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, η ανεργία στις ΗΠΑ υποχωρεί προς το 4% και στην Ευρωζώνη είναι κοντά στο 9%.

Η δραματική υποχώρηση της κατασκευαστικής δραστηριότητας στη χώρα μας από την περίοδο 2006-2007 έχει μειώσει κατακόρυφα την κατανάλωση τσιμέντου.

Στο αποκορύφωμα της οικοδομικής δραστηριότητας, η κατανάλωση έφθανε τα 11,5 εκατ. τόνους ετησίως, ενώ τώρα έχει υποχωρήσει στα 2,4 εκατ. τόνους, σύμφωνα με άτομα του κλάδου. Θα πρέπει να πάει κάποιος πίσω στο μακρινό 1962, για να συναντήσει τα τωρινά επίπεδα ετήσιας κατανάλωσης τσιμέντου.

Όμως, τι επιφυλάσσει το 2018;

Στασιμότητα και ίσως μια μικρή πτώση της κατανάλωσης προβλέπουν οι ειδικοί του κλάδου. Κι αυτό παρά το γεγονός  ότι η οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί για δεύτερη χρονιά στη σειρά, ενώ υπάρχουν κάποια φωτεινά σημάδια δραστηριότητας στον ξενοδοχειακό κλάδο σε κάποια νησιά.

Οι περισσότεροι ή καλύτερα όλοι σχεδόν έχουν ξεχάσει το εμπάργκο που επέβαλε η ΕΕ πριν από μερικά χρόνια στη Ρωσία για τα γεγονότα στην Ουκρανία και την προσάρτηση της Κριμαίας.

Η Ελλάδα δεν ήταν ευχαριστημένη με εκείνη την απόφαση καθώς αρκετά ελληνικά αγροτικά προϊόντα εξάγονταν στη ρωσική αγορά. Μάλιστα η τάση ήταν αυξητική καθώς οι Ρώσοι εμφανίζονταν να αναγνωρίζουν την ανώτερη ποιότητα των ελληνικών προϊόντων έναντι άλλων, π.χ. τουρκικών. Επιπλέον, οι Ρώσοι πλήρωναν ντούκου και σε ρευστό τους Ελληνες παραγωγούς.

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι Ιταλοί, οι Ελληνες, το ελαιόλαδο και τα μάρμαρα όπως υποδηλώνει ο τίτλος;
Φαινομενικά καμία αλλά έχουν.

Κι αυτό γιατί οι Ιταλοί εφαρμόζουν τόσο στο ελαιόλαδο όσο και στο μάρμαρο την ίδια τακτική, κοινώς την τυποποίηση, σε αντίθεση με τους Ελληνες που πάνε ασθμαίνοντας.

Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Τουλάχιστον σε αυτό τον βαθμό.

Όταν όμως διάφοροι έπαιρναν τα λεφτά των επενδυτικών νόμων για να επενδύσουν στην τυποποίηση και κανείς δεν έλεγχε αν τα χρήματα πήγαν εκεί, π.χ. όπως στη Μεσσηνία με το ελαιόλαδο, είναι επόμενο να υστερούμε.