Το τελευταίο χρονικό διάστημα, έγκριτοι οικονομικοί αναλυτές εκφράζουν την ανησυχία τους, για το γεγονός ότι το σύμβολο της παγκόσμιας οικονομικής ισχύος, το αμερικανικό δολάριο, γίνεται αποδέκτης συνεχών πιέσεων, με αποτέλεσμα η τιμή του, σε σχέση με τα υπόλοιπα ισχυρά νομίσματα, να διαμορφώνεται συνεχώς στα χαμηλότερα μηνών, καταρρίπτοντας το ένα αρνητικό ρεκόρ πίσω από το άλλο.

Πιο συγκεκριμένα η ισοτιμία δολαρίου ευρώ άγγιξε τα χαμηλότερα 16 μηνών (euro/usd 0,9440), ενώ σε σχέση με το Ιαπωνικό νόμισμα διαμορφώθηκε σε επίπεδα που είχε να αντικρίσει περίπου 6 μήνες (usd/jpy 123,93).

Οι αναλυτές αποδίδουν τις παραπάνω πιέσεις στις ανησυχίες των διεθνών αγορών για τη δυνατότητα της αμερικανικής οικονομίας να κινηθεί ανοδικά, εξερχόμενη από μια μακρά ύφεση και ευρισκόμενη στις παρυφές της ανάκαμψης.

Ερωτήματα προκαλούν επίσης η ευρωστία της Wall Street, αλλά και το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα του προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Ειδικότερα ο ρυθμός αύξησης του τελευταίου έχει λάβει μορφή χιονοστιβάδας έτσι ώστε η ΗΠΑ να έχουν μετατραπεί σε έναν από τους μεγαλύτερους δανειζόμενους του κόσμου, με παθητικό που ξεπερνά τα 2 τρισ. δολ.

Αν η τάση αυτή δεν ανακοπεί, εξέλιξη που για την ώρα δεν φαίνεται να πραγματοποιείται, η ισχυρότερη οικονομία της υφηλίου θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα αποπληρωμής των χρεών της.

Αναλυτές διαφόρων επενδυτικών οίκων, όπως για παράδειγμα της Morgan Stanley, κρούουν το κώδωνα του κινδύνου για τη... ”δαμόκλειο σπάθη” που επικρέμαται πάνω από τις ΗΠΑ με τη μορφή της ”απόσυρσης” κεφαλαίων και διοχέτευσής τους σε άλλες αγορές (κυρίως της Ευρώπης) από τους ανά το κόσμο επενδυτές.

Η διαμόρφωση όμως μιας πολιτικής σκληρού ή αντίθετα αδύναμου δολαρίου αποτελεί πάντοτε ένα νόμισμα με δυο όψεις, όπου η εκάστοτε επιλογή συνδέεται με τους επιδιωκόμενους στόχους της νομισματικής πολιτικής.

Ένα ισχυρό δολάριο επί παραδείγματι, θα συνοδευόταν από μια αύξηση των επιτοκίων τα οποία με τη σειρά τους θα προσέλκυαν περισσότερα κεφάλαια. Η αύξηση των επιτοκίων όμως θα μεταφραζόταν σε ακριβότερο χρήμα, άρα θα οδηγούσε σταδιακά σε μαρασμό των επενδύσεων και της ανάπτυξης γενικότερα. Θα εμφανιζόταν ορατός δηλαδή ο κίνδυνος να ”μπλεχτεί” η οικονομία σε μια πορεία ύφεσης.

Το ισχυρό δολάριο ακόμα, θα είχε ισχυρές (διττές) επιδράσεις στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, αφού θα έπληττε τις αμερικανικές εισαγωγές αλλά ταυτόχρονα θα εννοούσε τις εισαγωγές προϊόντων αφού η τιμή τους θα ήταν μειωμένη.

Η πολιτική αδύναμου δολαρίου από την άλλη θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε πληθωριστικές πιέσεις αφού οι καταναλωτές θα ζητούν περισσότερο χρήμα για κάθε είδους συναλλαγή από την αγορά αυτοκινήτων μέχρι ειδών λιανικής.

Κρίσιμα αποτελέσματα θα επιφέρει, όπως και στην περίπτωση του ισχυρού νομίσματος, στις εμπορικές συναλλαγές των ΗΠΑ και στο αντίστοιχο ισοζύγιο. Έτσι το ισχυρό δολάριο θα πλήξει τις αμερικανικές εισαγωγές και τους καταναλωτές αλλοδαπών προϊόντων, αλλά επίσης θα ευνοήσει τα μέγιστα τις εταιρίες που εξάγουν προϊόντα αφού τα τελευταία θα γίνουν ελκυστικότερα.

Οι αναλυτές πάντως δεν δύνανται να προβλέψουν ξεκάθαρα πότε θα σταθεροποιηθεί το πάλαι ποτέ πανίσχυρο νόμισμα, θεωρώντας πως αν δεν επιλυθούν συγκεκριμένα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας, οι Κασσάνδρες θα επιβεβαιωθούν.

Τι ακριβώς προτείνουν; Καταρχάς δραστική συρρίκνωση των εμπορικών ελλειμμάτων που αποτελούν το μεγαλύτερο ”βραχνά” της αμερικανικής οικονομίας.

Κατά δεύτερον ”συνειδητοποίηση” πως οι οικονομικές κρίσεις είναι παγκόσμιες και μπορούν να ”χτυπήσουν τη πόρτα” των ΗΠΑ ανά πάσα στιγμή. Καμία οικονομία δεν έχει τη πολυτέλεια να παραμένει επ’ άπειρον στο απυρόβλητο και αυτό είναι καιρός να γίνει κατανοητό από τους επαΐοντες. Η πτώση του δολαρίου αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη.

Εκτός αν, όπως σχολιάζεται σκωπτικά από τους ειδικούς, εναποτεθούν όλες οι ελπίδες στο θεό όπως έπραξαν οι πρόγονοί τους αμερικάνοι βάζοντας στο δολάριο τη φράση: In God we trust.