Μετά από έναν ορυμαγδό δημοσιότητας και κατόπιν παρόδου σχεδόν τεσσάρων ετών, το επενδυτικό κοινό αρχίζει να μαθαίνει ένα μέρος των κρυφών όρων της συμφωνίας που υπεγράφη το 2000, επί υπουργίας του κ. Γιάννου Παπαντωνίου, μεταξύ της Εμπορικής Τράπεζας και της Credit Agricole.

Αλλού με δηλώσεις ”στελεχών της διοίκησης” κι αλλού με δηλώσεις του ιδίου του κ. Στουρνάρα υποστηρίχθηκε ότι η Εμπορική έχει ”δικαίωμα πρώτης άρνησης” να αγοράσει το ποσοστό της Credit Agricole και όχι υποχρέωση.

Κοινός τόπος των ”απαντητικών δημοσιευμάτων” (αντί μιας επίσημης ανακοίνωσης) ήταν ότι το δικαίωμα αυτό είναι εξασκήσιμο στην τιμή των 43 ευρώ (10% χαμηλότερα από την τιμή των 48 ευρώ στην οποία αγόρασαν οι Γάλλοι, αλλά και σχεδόν διπλάσια τιμή από την τρέχουσα της Εμπορικής).

Σ’ ένα δημοσίευμα, μάλιστα, αναφέρεται ότι αυτό είναι το ”κατ’ αρχήν” τίμημα σε περίπτωση που εξασκήσει αυτό το δικαίωμα η Εμπορική.

Ας μιλήσουμε όμως σε απλά ελληνικά, για να δούμε τι σημαίνει αυτό που ειπώθηκε (προσπερνώντας προς το παρόν την επισήμανση ότι αυτή η πτυχή έτσι κι αλλιώς ήταν μέχρι χθες άγνωστη).

Σημαίνει ότι για τους Γάλλους είναι... ”κορόνα κερδίζεις, γράμματα χάνω”. Αν θέλουν να φύγουν το 2007 και τότε η τρέχουσα τιμή της Εμπορικής είναι κάτω από τα 43 ευρώ, προφανώς η Εμπορική δεν θα εξασκήσει το δικαίωμά της και η Credit Agricole θα πρέπει να πουλήσει αλλού, σε χαμηλότερες τιμές.

Αν πάλι η τιμή είναι πολύ πάνω από τα 43 ευρώ, αλλά οι Γάλλοι θέλουν να φύγουν, είναι υποχρεωμένοι να υπακούσουν στο ”δικαίωμα πρώτης άρνησης” και να πωλήσουν στην Εμπορική το ποσοστό τους στα 43 ευρώ, χάνοντας την πιθανή υπέρ τους διαφορά.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, θα επιχειρήσουμε επίσης να ερμηνεύσουμε τη δήλωση της ”διοίκησης της Εμπορικής Τράπεζας” προς ημερήσια οικονομική εφημερίδα, ότι υπάρχει ”κατ’ αρχήν” τίμημα κατά 10% μικρότερο απ’ όσα πλήρωσε το 2000 η C.A.

Mάλλον το ”κατ’ αρχήν τίμημα” σημαίνει… ”κατώτερο όριο τιμήματος” και ότι αυτή είναι η κατώτατη τιμή, χωρίς να υπάρχει όριο προς τα πάνω. Διότι σε άλλη περίπτωση μάλλον θα έπρεπε να φοβηθεί η γαλλική πλευρά την κατηγορία της απιστίας των στελεχών από τους μετόχους της, στη βάση των όσων είπαμε παραπάνω για το ”κορόνα κερδίζεις, γράμματα χάνω”.

Κι εδώ προκύπτει το αμείλικτο, πλην όμως απολύτως λογικό ερώτημα.

Ποιος ο λόγος να υπάρχει κατώτερο ή οποιοδήποτε συγκεκριμένο τίμημα σ’ ένα δικαίωμα (όχι δηλαδή σε υποχρέωση) επαναγοράς πέντε ή επτά χρόνια μετά την αρχική συμφωνία;

Κι εδώ έρχεται το επόμενο ”βαρύ” ερώτημα, το οποίο έχει εκφραστεί από παράγοντες της αγοράς, γνώστες του τρόπου λειτουργίας τέτοιου είδους συμφωνιών με δικαιώματα επαναγοράς κ.λπ.:

Υπάρχει ή δεν υπάρχει υποχρέωση της ελληνικής πλευράς να καλύψει το όλον ή μέρος της ζημίας που θα υποστεί η Credit Agricole εάν η τότε τιμή είναι χαμηλή, δεν εξασκηθεί ευλόγως το δικαίωμα επαναγοράς της Εμπορικής και υποχρεωθούν να προχωρήσουν σε placement των μετοχών που κατέχουν;

Εάν βεβαίως υφίσταται τέτοιο θέμα, δεν τολμάμε να διανοηθούμε τις πιθανές συνέπειες ακόμη και από πλευράς επενδυτών, που ενδεχομένως θα διεκδικούσαν με νόμιμα μέσα αποζημιώσεις για το γεγονός ότι ουδέποτε ενημερώθηκαν.

Βεβαίως, σε μια τέτοια συμφωνία οι όροι είναι σύνθετοι και πολυάριθμοι. Σταδιακά μάθαμε (μέσω ανακοίνωσης των Γάλλων) ότι, με βάση την αρχική συμφωνία, η C.A. είχε ”δικαίωμα πρώτης άρνησης” για να αποκτήσει το ποσοστό του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, που σημαίνει ότι στη συμφωνία ενεπλάκη όχι μόνον έμμεσα, αλλά και άμεσα, το Ελληνικό Δημόσιο που ελέγχει το Ταμείο.

Μάθαμε επίσης ότι η C.A. κατέχει άλλο ένα ποσοστό -περίπου 2%- για το οποίο δεν έχει πλήρη δικαιώματα ψήφου, αλλά το δικαίωμα να τα εξασκεί σε ”σημαντικά θέματα”, τα οποία βεβαίως ουδόλως έχουν διευκρινιστεί, όπως δεν έχει καν διευκρινιστεί και η ταυτότητα του πωλητή.

Ακόμη, δεν έχει διευκρινιστεί με ποιους όρους συγκροτήθηκαν και με ποιους θα διαλυθούν, αν (πράγμα που απευχόμεθα) τερματιστεί η συνεργασία της Εμπορικής με την Credit Agricole, όλες οι ”μικτές θυγατρικές” που έχουν συγκροτηθεί, όπως δεν έχουν γνωστοποιηθεί και οι όροι συγκρότησης αυτών των θυγατρικών και η ύπαρξη ή μη royalties (υπό οποιαδήποτε μορφή) που πληρώνονται για την ”τεχνογνωσία” την οποία προσφέρουν σε προϊόντα και υπηρεσίες οι Γάλλοι.

Κατά την άποψη του euro2day.gr το θέμα αυτής της συμφωνίας έχει ήδη ξεφύγει από το επίπεδο των αποσπασματικών ανεπισημο-επίσημων απαντήσεων, που έρχονται έτσι κι αλλιώς να αποκαλύψουν την ύπαρξη πτυχών για τις οποίες ουδεμία επίσημη ενημέρωση υπήρξε επί σχεδόν τέσσερα χρόνια (ως όφειλε!).

Σ’ αυτή την περίοδο, κατά την οποία υπάρχει σαφής διεθνής απαίτηση υιοθέτησης της διαφάνειας και της ”εταιρικής διακυβέρνησης”, ασφαλώς και απαιτείται πλήρης και επίσημη αποκάλυψη των κρίσιμων όρων αυτής της συμφωνίας, έστω και εκ των υστέρων.

Οσο για εκείνους που διατείνονται ότι όλα αυτά δεν έχουν σημασία διότι οι Γάλλοι θα προχωρήσουν σε αγορά ακόμη μεγαλύτερων ποσοστών της Εμπορικής, δύο πράγματα έχουμε να αντιτάξουμε.

Eίναι εξαιρετικά ασυνήθιστο -και αντίθετο σε οποιαδήποτε έννοια δεοντολογίας- η διοίκηση μιας μεγάλης εισηγμένης τράπεζας να επιχειρεί συστηματικά να προκαταβάλει τις μελλοντικές προθέσεις μιας επίσης εισηγμένης διεθνούς τράπεζας, η οποία συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες της Ευρώπης.

Αυτό μόνον οι ίδιοι οι Γάλλοι μπορούν να το πράξουν και ευχόμαστε να το κάνουν. Και να το πράξουν όμως -και αυτό πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό- ουδόλως μεταβάλλονται οι ευθύνες εκείνων που ενδεχομένως προώθησαν μια επαχθή συμφωνία (πρωτοστατούντος του κ. Παπαντωνίου) διότι δεν μπορούσαν βεβαίως το 2000 να... προφητεύσουν μια ευτυχή κατάληξη ύστερα από 5 ή 7 χρόνια.

Euro2day.gr