Μείζον θέμα αξιοπιστίας, τήρησης των υποχρεώσεων ενημέρωσης του επενδυτικού κοινού, αλλά και διασφάλισης των συμφερόντων της ίδιας της Εμπορικής Τράπεζας και του Δημοσίου δημιουργούν οι συγκλίνουσες πληροφορίες για σημαντικότατες ”κρυφές πτυχές” στη συμφωνία με την Credit Agricole, που υπογράφηκε το 2000.

Πτυχές που όχι μόνον εμφανίζονται να καθιστούν τη συμφωνία πραγματικά ”δρακόντεια” έναντι των λοιπών επενδυτών της τράπεζας, αλλά δημιουργούν και ζήτημα συστηματικής μη ενημέρωσης του επενδυτικού κοινού διαχρονικά, με υπαιτιότητα τόσο της προηγούμενης όσο και της τρέχουσας διοίκησης της Εμπορικής.

Οι διαθέσιμες πληροφορίες συγκλίνουν στην ύπαρξη ”συμφώνου επαναγοράς” των μετοχών που έλαβαν οι Γάλλοι από την Εμπορική (μέσω των θυγατρικών της Φοίνιξ και Εμπορική Κεφαλαίου), χωρίς ποτέ κάτι τέτοιο να έχει ανακοινωθεί!

Η σοβαρότητα της κατάστασης που δημιουργείται, επιβάλλει να δοθούν άμεσα στο φως της δημοσιότητας όλοι οι σημαντικοί όροι της σύμβασης, προκειμένου να ξεκαθαριστεί απολύτως ποιες είναι οι υποχρεώσεις που προκύπτουν για την ελληνική πλευρά και ποιες των Γάλλων.

Μόνον έτσι θα διαπιστωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας αν οι Γάλλοι είχαν εξασφαλίσει ή όχι από την πρώτη στιγμή, και με πλήρη γνώση βεβαίως του τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γιάννου Παπαντωνίου, ”εγγυημένη… έξοδο” από τη στρατηγική συμμαχία τους με την Εμπορική και μάλιστα στην τιμή την οποία πλήρωσαν για να αγοράσουν αυτές τις μετοχές το 2000, όπως υποστηρίζουν πηγές σχετιζόμενες με τη συμφωνία.

Αλλά και να διαπιστωθεί εάν με ευθύνη της τότε διοίκησης της Εμπορικής, του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας υπό τον κ. Παπαντωνίου και της διοίκησης Στουρνάρα καθ’ όλο το διάστημα που μεσολάβησε, η σημαντικότατη αυτή ”ρήτρα” αποσιωπήθηκε πλήρως από το επενδυτικό κοινό, οδηγώντας σε προφανή παραπλάνησή του ως προς την ουσία της συμφωνίας.

Διότι το επενδυτικό κοινό δεν γνώριζε ούτε βεβαίως γνωρίζει μέχρι τώρα αν η συμφωνία αυτή είναι όντως μια ”στρατηγική συμμαχία” στην οποία και οι δύο πλευρές αναλαμβάνουν ”ρίσκο”, ή ένα εκ του ασφαλούς… ”πείραμα” για τους Γάλλους.

Ένα πείραμα που αν τυχόν έχει ανεπιτυχή έκβαση, θα επιβαρύνει ουσιαστικά όχι τους Γάλλους, αλλά την ελληνική κυβέρνηση που θα έχει την εποπτεία της Εμπορικής και κυρίως τους λοιπούς μετόχους της τελευταίας.

Σε σημερινό της πρωτοσέλιδο η εφημερίδα ”Χρηματιστήριο” αναφέρει ότι οι Γάλλοι έχουν, εφόσον το θελήσουν, τη δυνατότητα να μεταπωλήσουν στην Εμπορική τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του ποσοστού που κατέχουν στην τράπεζα (ήτοι το 6,692%), εφόσον είναι δυσαρεστημένοι με την πορεία της στρατηγικής συμμαχίας, το έτος 2007.

Κι αυτό αφού η διοίκηση Στουρνάρα διασφάλισε ως λέγεται (διότι τίποτα επίσημο δεν έχει ανακοινωθεί) παράταση των αρχικώς συμφωνηθέντων, που προέβλεπαν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει ήδη από το 2005!

Θα πρέπει σχετικά να σημειωθεί ότι όταν το 2000 έγινε η ”πώληση” των μετοχών (η οποία στην ουσία εμφανίζεται τώρα να έχει πολλά στοιχεία μιας τυπικής πώλησης με… σύμφωνο επαναγοράς), η τιμή μετοχής της Εμπορικής ήταν στα 48 ευρώ, με αποτέλεσμα να καταβάλουν τότε οι Γάλλοι το ποσό των… 276 εκατομμυρίων ευρώ.

Που σημαίνει ότι, εάν ισχύουν οι διαθέσιμες πληροφορίες πηγών του euro2day.gr, δεν αποκλείεται να κληθεί στο προσεχές μέλλον η διοίκηση της Εμπορικής να καταβάλει το ίδιο τίμημα που δόθηκε από τους Γάλλους το 2000, για να επαναγοράσει τις μετοχές της τράπεζας. Κι αυτό ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η τρέχουσα χρηματιστηριακή τιμή τους, η οποία σημειωτέον σήμερα προσδιορίζεται σε μόλις 22,8 ευρώ!

Εάν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, πρόκειται για μια πρωτοφανή συμβατική υποχρέωση, η οποία σαφέστατα συνιστά ”μελλοντικό κίνδυνο” που θα έπρεπε να έχει γνωστοποιηθεί στους μετόχους και στο επενδυτικό κοινό.

Στο μεταξύ βέβαια, η Εμπορική εμφανίζεται με βάση τις υπάρχουσες πληροφορίες να είναι απολύτως δέσμια των γαλλικών επιλογών. Αν θελήσουν να αυξήσουν το ποσοστό τους, όπως συστηματικά διαρρέει η διοίκηση της Εμπορικής, όλα έχουν καλώς.

Αν όμως δεν το θελήσουν, τότε ουδείς άλλος θα ενδιαφερθεί, καθόσον γνωρίζει ότι οι Γάλλοι κρατούν το ”όπλο” της επαναπώλησης των μετοχών τους στην ίδια την τράπεζα.

Που σημαίνει βέβαια ότι οι Γάλλοι έχουν απολύτως ”το πάνω χέρι” σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για την αύξηση ή τη διατήρηση του ποσοστού τους στην Εμπορική.

Άλλωστε αυτό αποδείχτηκε και από την πλήρη εγκατάλειψη των ”λεονταρισμών” που έντεχνα διέρρεε η ελληνική πλευρά αμέσως μόλις η Credit Agricole ξεκαθάρισε ότι αρνείται κατηγορηματικά να αγοράσει επιπλέον ποσοστό, αν δεν λυθεί το ασφαλιστικό πρόβλημα της τράπεζας.



Ποιος άραγε έχει ξεχάσει τις δήθεν ”απειλές” του φθινοπώρου προς τους Γάλλους, ότι αν δεν πάρουν άμεσα επιπλέον ποσοστό από τη ΔΕΚΑ, το Δημόσιο θα προχωρήσει σε placement με τρίτους ενδιαφερόμενους;

Τα ερωτήματα όμως δεν τελειώνουν εδώ, διότι στο μεταξύ η Εμπορική έχει εγκαθιδρύσει σειρά ”μικτών” θυγατρικών στο Asset Μanagement, στο Bank Αssurance και σε άλλους τομείς, με την Credit Agricole.

Τι ακριβώς προβλέπεται ότι θα γίνει με αυτές τις σημαντικότατες θυγατρικές (από τις οποίες ενδιαμέσως η γαλλική πλευρά αποκομίζει κέρδη) στην περίπτωση διάλυσης της ”στρατηγικής συμμαχίας”, είναι ένα ακόμη ”καυτό” ερώτημα που απαιτεί απάντηση.

Άλλο ένα ερώτημα είναι με ποιους όρους και προϋποθέσεις έγινε από τους Γάλλους η μεταγενέστερη αγορά (το 2002) σημαντικού ποσοστού της Εμπορικής από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.

Διότι και αυτή η αγοραπωλησία ήταν, όπως αναφέρει η ίδια η Credit Agricole σε ανακοίνωσή της, απόρροια του ”δικαιώματος πρώτης άρνησης” που είχε εξασφαλίσει με την αρχική συμφωνία του 2000.

Ακόμη, ουδέποτε έχει διευκρινισθεί επισήμως το πώς η Credit Agricole έφτασε να κατέχει συνολικά όχι το 9% αλλά το 11,1% των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας, ποσοστό που ξεπερνά το άθροισμα των ποσοστών που εμφανώς απέκτησε από τη μεγάλη πρώτη συναλλαγή κι από τη δεύτερη με το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.

Όπως επίσης δεν έχει διευκρινισθεί ποιες είναι και τι προβλέπουν οι ”ενοχικές συμφωνίες” επί τη βάσει των οποίων τα δικαιώματα ψήφου για αυτό το πρόσθετο ποσοστό του 2,067% μπορούν να ασκηθούν από την Credit Agricole ”μόνο σε περιπτώσεις σημαντικών αποφάσεων”.

Που σημαίνει ότι το ποσοστό αυτό δεν αγοράστηκε από την ελεύθερη αγορά. Ποιος ήταν λοιπόν ο πωλητής; Και ποιες είναι άραγε αυτές οι ”σημαντικές αποφάσεις”;