Του Δημήτρη Γλύστρα

Οι πάγιες αιτιάσεις ευυπόληπτων οικονομικών παραγόντων της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι στις διαδικασίες με τις οποίες η ευρωπαϊκή επιχειρηματικότητα κινείται, φαίνεται ότι αναμοχλεύονται εκ νέου, με αφορμή την απόφαση του Γερμανού διευθύνοντος στελέχους της Babcock, κ. Lederer, να διαθέσει το πλειοψηφικό μερίδιο των ναυπηγείων HDW σε αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτό της One Equity Partners.

Ποιο είναι όμως το περιεχόμενο της κριτικής που δέχεται η ευρωπαϊκή κοινότητα στην απόπειρά της να εμφανίσει αντίστοιχες με τις αμερικανικές εταιρικές επιτυχίες;

Ο Wyser Pratt, από τον Ιανουάριο κάτοχος ποσοστού 5% της Babcock, με ανακοίνωσή του της 20 Μαρτίου, εξαπολύει τα βέλη του κατά του management της εταιρίας, ισχυριζόμενος ότι οι δουλειές (σ.σ. εκχώρηση πλειοψηφικού ποσοστού της ναυπηγικής HDW, που ως γνωστόν πρόκειται να πάρειμε τη σειρά της τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά ) έγιναν ”μεταξύ παλιόφιλων” και όχι σε πλαίσιο ”δημοκρατικής εξουσίας των μετόχων και της γενικής συνέλευσης”.

Η σημαντική ανάμιξη τραπεζοπιστωτικών ιδρυμάτων, πολιτικών επιρροών και ρυθμιστικών επιτροπών συνθέτουν πλέγμα διαπλοκής και επιδρούν αρνητικά στην εικόνα της υγιούς επένδυσης, που θέλουν να εμφανίζουν οι ευρωπαϊκές εταιρίες.

Η Deutsche Bank, επί παραδείγματι, η Allianz και μια χούφτα ακόμη ευρωπαϊκών τραπεζών και χρηματοοικονομικών ομίλων, έχουν σημαντικά ποσοστά στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της γηραιάς ηπείρου, όπου λειτουργούν ως σύμβουλοι, ελεγκτές, χρηματοδότες και ως ό,τι άλλο σχετίζεται με τα χρηματοοικονομικά.

Γνωστό είναι επίσης το πώς κάθε τοποθέτηση σε ευρωπαϊκή επιχείρηση, την περίοδο που… ζυγώνουν εκλογές στις ευρωπαϊκές αυτές χώρες, είναι επισφαλής και αναγκαστικά συνδέεται με το τι σκοπούς έχει το κάθε πολιτικό κόμμα για την οικονομία, τι εξαρτήσεις έχει από τα συνδικάτα εργαζομένων και πόσο διατεθειμένο είναι να αναλάβει το κόστος πιθανής απελευθέρωσης στην αγορά εργασίας.

Πρόσφατο είναι άλλωστε το παράδειγμα των γαλλικών αντιρρήσεων στην ευρω-πρόταση για απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, αφού -εκλογών ερχομένων- οι ιθύνοντες των Παρισίων θεώρησαν ακατάλληλη την εποχή να δυσαρεστήσουν το πανίσχυρο συνδικάτο τής, αντίστοιχης με τη ΔΕΗ, γαλλικής εταιρίας.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Οι εθνικές ρυθμιστικές επιτροπές που έχουν έργο ”τύποις” τον περιορισμό του μονοπωλίου αλλά ”ουσία” τη διασφάλιση εθνικών επιχειρηματικών στεγανών, ανακαλύπτουν, με κυβερνητική πάντα υποστήριξη, ένα σωρό δικαιολογίες για να κρατήσουν ”όλη την πίτα για τις εγχώριες εταιρίες”.

Θυμηθείτε την προ μηνός παρέμβαση της γερμανικής επιτροπής ελέγχου μονοπωλίου, η οποία απαγόρευσε στη βρετανική Liberty να αγοράσει 6 δίκτυα καλωδιακής τηλεόρασης από την Deutsche Telekom. Ενοποίηση και απελευθέρωση μόνο στα χαρτιά λοιπόν, για να μην αναφερθούμε στην αθάνατη ελληνική πραγματικότητα…

Κατά πόσον οι ευρωπαϊκές εταιρίες αποτελούν σοβαρή επενδυτική προοπτική για αμερικανικά και ιαπωνικά κεφάλαια; Μήπως το είδος των επενδύσεων που έλκουν (κερδοσκοπικές) είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να αποφύγουν;

Το θέμα δεν είναι καινοφανές. Καινοφανής είναι όμως η, από τις ευρωπαϊκές κεφαλές, εξαγγελθείσα ”διαπλάτυνση της αγοράς” και το υποτιθέμενο ”άνοιγμα σε εισερχόμενα κεφάλαια”- κάτι που ασφαλώς και δεν επιτυγχάνεται μέσα από συντεχνιακές και παρασκηνιακές πρακτικές.