Του Θανάση Μαυρίδη

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος των ιχθυοτροφείων είναι γνωστά. Μόνο που αυτά πολλαπλασιάζονται χρόνο με τον χρόνο και μπορεί να επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο κάτω από την πίεση των ελέγχων των ”αδιάφθορων”.

Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές κλιμάκια του ΣΔΟΕ φέρονται να πραγματοποιούν αυτή την περίοδο ελέγχους σε ιχθυοκαλλιέργειες ανά τη χώρα, αφού η εικόνα που έχει δώσει ο κλάδος μέσω των ισολογισμών των εταιρειών είναι κάθε άλλο παρά κολακευτική.

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο κεφάλαιο ”αποθέματα”, η λεπτομερής παρακολούθηση του οποίου μπορεί να οδηγήσει σε αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα για επενδυτές, τράπεζες και κάθε άλλον ενδιαφερόμενο.

Ο κλάδος της ιχθυοκαλλιέργειας βρίσκεται σε κρίση κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Το νέο είναι ότι οι προμηθευτές των ιχθυοτροφείων βρίσκονται ειδικά αυτή την περίοδο μπροστά σ’ ένα ερώτημα ζωτικής σημασίας. Αν θα πάψουν εντελώς ή απλά θα περιορίσουν δραστικά την έκθεσή τους σε κινδύνους ή στο τέλος θα μετατραπούν σταδιακά σε ιδιοκτήτες ιχθυοτροφείων.

Η προοπτική των συγχωνεύσεων προβάλλει από πολλές πλευρές ως λύση. Στην πράξη όμως έχει μέχρι σήμερα αποδειχτεί ότι όλες οι σχετικές συζητήσεις και κινήσεις δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ενέσεις δημοσιότητας, προκειμένου να διατηρηθεί το όποιο ενδιαφέρον έχει απομείνει στους επενδυτές για τις εισηγμένες εταιρείες του κλάδου.

Πληροφορίες του euro2day.gr υποστηρίζουν ότι το τελευταίο διάστημα έχει εκδηλωθεί ένα δειλό ενδιαφέρον από εταιρείες του εξωτερικού για μετοχική συνεργασία με μεγάλες ελληνικές μονάδες. Το ενδιαφέρον όμως αυτό δεν έχει επιχειρηματικό κίνητρο, αλλά πρόκειται στην πραγματικότητα για μία απέλπιδα προσπάθεια τακτοποίησης λογαριασμών μεταξύ προμηθευτών και πελατών.

Ιδιαίτερα ανήσυχη εμφανίζεται και η Αγροτική Τράπεζα για την τύχη των πιστώσεων που έχει παράσχει σε εκατοντάδες μονάδες σ’ όλη την χώρα. Η διοίκηση της Αγροτικής πρότεινε στους επιχειρηματίες του κλάδου την σύσταση πολυμετοχικής εμπορικής εταιρείας, η οποία θα αναλάβει την διακίνηση και την εμπορία του προϊόντος. Η Αγροτική προσπαθεί έτσι να διασφαλίσει τα δάνειά της, αφού ένα μέρος από τις πωλήσεις προβλέπεται να κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων των ιχθυοτροφείων.

Παράλληλα εκτιμάται ότι με αυτόν τον τρόπο οι εταιρείες θα πετύχουν και καλύτερες τιμές πώλησης των προϊόντων τους. Η προσπάθεια αυτή πάντως σκοντάφτει στην παγερή αδιαφορία των ”μεγάλων” του κλάδου, οι οποίοι ούτε καν απάντησαν στην πρόσκληση.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί για την επίλυση του γρίφου. Οι τιμές πώλησης των ψαριών είναι πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες) χαμηλότερες από το κόστος παραγωγής. Αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και ειδικότερα εκείνο το σκέλος που αφορά την κερδοφορία μιας εταιρείας που πουλάει με ζημίες!

Όλα αυτά δεν συμβαίνουν προφανώς για λόγους ανταγωνισμού. Αυτή θα ήταν μία ”αθώα” εκδοχή. Αλλά διότι τα ιχθυοτροφεία χρειάζονται άμεσα ρευστότητα για να μπορούν να αγοράσουν τροφές και να συνεχίσουν να παράγουν προϊόν. Όσο οι εισηγμένες εταιρείες έχουν την ελπίδα της προσφυγής στην Κεφαλαιαγορά ”δικαιούνται” να απορρίπτουν προτάσεις ανάλογες με εκείνη της Αγροτικής, αφού ελπίζουν ότι μέσα από το σταδιακό κλείσιμο των μικρών μονάδων θα ενισχυθεί η δική τους θέση στην αγορά.

Αρκεί φυσικά η αγορά να επιτρέψει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα νέες γενναίες αυξήσεις κεφαλαίου.

Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι ευχάριστες. Ο κίνδυνος να σβήσει το όνειρο της ελληνικής ιχθυοκαλλιέργειας είναι ορατός. Οι ισολογισμοί των εταιρειών αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν. Πέρα από μεγαλειώδη όνειρα και στρατηγικές....