Δώστε μου και κότερο!

Θέλω ένα καινούργιο σπίτι δίπλα στον Αστέρα Βουλιαγμένης, ένα τζιπ, τρεις λιμουζίνες, ένα εξοχικό με δύο πισίνες (μία για μένα και μία για τους άλλους) και ένα μεγάλο ποσό να κατατίθεται μηνιαία στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Ζητάω πολλά;

Δημοσιεύθηκε: 24 Ιουνίου 2005 - 08:57

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Θέλω ένα καινούργιο σπίτι δίπλα στον Αστέρα Βουλιαγμένης, ένα τζιπ, τρεις λιμουζίνες, ένα εξοχικό με δύο πισίνες (μία για μένα και μία για τους άλλους) και ένα μεγάλο ποσό να κατατίθεται μηνιαία στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Ζητάω πολλά;

Α, να μην το ξεχάσω. Ζητώ και συμβόλαιο με όλους εσάς ότι αυτό το επίπεδο ζωής θα μου το εξασφαλίσετε διά παντός...

Σας φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά; Δεν είστε δίκαιοι! Διότι έχετε (έχουμε για την ακρίβεια) συναινέσει σε τόσα άλλα ”παράλογα” αιτήματα, που το δικό μου καταντά να είναι ένας κόκκος άμμου στην έρημο.

Πρώτα απ’ όλα έχουμε όλοι μας δεδομένη τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Βρέξει – χιονίσει οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν τον μισθό τους, ανεξάρτητα από το αν δουλεύουν ή όχι.

Δεύτερον, έχουμε διευρύνει (ξεχειλώσει ορθότερα) τόσο πολύ την έννοια του ”δημόσιου τομέα” που δικαίως παραπονούνται για άνιση μεταχείριση οι μισοί Έλληνες οι οποίοι δεν έχουν ακόμη προλάβει να διαβούν τη μεγάλη πόρτα του Δημοσίου.

Εξίσου παράλογο είναι να απαιτούν οι εργαζόμενοι παροχές και ”εξασφαλίσεις”, αγνοώντας τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, αλλά και των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται.

Υποστηρίζουμε την ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω; Ασφαλώς και όχι. Δεν θέλουμε να δούμε τους πολίτες αυτής της χώρας να λιμοκτονούν για να ευημερήσουν τα νούμερα. Πρέπει, όμως, να καταλάβουμε ότι θα λιμοκτονήσουμε έτσι κι αλλιώς αν δεν αλλάξουμε άμεσα πορεία πλεύσης.

Μία λύση υπάρχει και καλό είναι να την αποδεχθούμε το γρηγορότερο δυνατό. Και η λύση αυτή δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Δουλειές και εισοδήματα δημιουργούνται μόνο με νέες επενδύσεις και όχι ”κανιβαλίζοντας” τη λιγοστή περιουσία μας.

Η λύση δεν είναι να γίνουν και οι άλλοι μισοί Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά να οδηγήσουμε στον ιδιωτικό τομέα όσες περισσότερες εταιρείες του δημόσιου τομέα μπορούμε. Το Ασφαλιστικό των τραπεζών είναι μία μεγάλη ευκαιρία.

Να βγούμε από το καβούκι μας και να μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα. Διότι ως φορολογούμενος αρνούμαι να πληρώσω την εξασφάλιση του μέλλοντος των εργαζομένων στην Εμπορική και την Αγροτική Τράπεζα. Να εξασφαλίσουμε τι; Ότι θα έχουν μία δουλειά και θα πληρώνονται βρέξει - χιονίσει;

Αυτό είναι τελικά το ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία; Υπό την ίδια έννοια, γιατί ο εργαζόμενος στην Εμπορική δεν εξασφαλίζει τη δική μου εργασία στην Αμάλθεια Εκδοτική;

Και να ρίξουμε, λέει ο αντίλογος, τους καημένους στη ”ζούγκλα” του καπιταλισμού; Άραγε, οι εργαζόμενοι στη Βρετανία λιμοκτονούν; Όχι, επειδή εκεί ο καπιταλισμός είναι original και όχι imitation όπως στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα έχουμε δημιουργήσει έναν ”καπιταλισμό” στα μέτρα μας. Είναι σαν να βρισκόμαστε σ’ ένα καράβι 100 άνθρωποι και οι 99 να έχουμε την απαίτηση να βρεθεί το ένα εκείνο κοροΐδο που θα δουλεύει για όλους μας. Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος αυτός θα κουραστεί, θα τον πάρει ο ύπνος και το καράβι θα πέσει στα βράχια.

Η ελληνική κοινωνία έχει γαλουχηθεί στο όνειρο να κάνει όλα της τα παιδιά δημόσιους υπαλλήλους. Μέχρι και η καφετζού όταν βλέπει στο φλιτζάνι ”μεγάλη πόρτα”, αναγγέλλει περήφανα ότι επίκειται πρόσληψη στο Δημόσιο!

Και επειδή έχουμε πιστέψει ότι κάθε ένας που προσπαθεί να γκρεμίσει το όνειρό μας να ”βολέψουμε” το παιδί μας στο Δημόσιο είναι ”εχθρός του έθνους”, έχουμε κακοποιήσει σε απίστευτο βαθμό τον ιδιωτικό τομέα. Ο ιδιώτης επιχειρηματίας δεν πρέπει να πετύχει! Αν πετύχει θα δείξει τον δρόμο, και αυτό δεν το θέλουμε. Δεν θέλουμε να χάσουμε τη βολή μας.

Είναι απίστευτο το πόσα εμπόδια έχει να υπερπηδήσει ο ιδιώτης σ’ αυτή τη χώρα. Για να ανοίξει μία επιχείρηση θα πρέπει να συμπληρώσει διακόσιες αιτήσεις. Διότι με κάποιον τρόπο θα πρέπει να δικαιολογήσουμε τον μισθό των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Αφού καταφέρει να δημιουργήσει την εταιρεία, θα πρέπει καθημερινά να αγωνιά μην τυχόν και κάποιος δημόσιος λειτουργός του κτυπήσει την πόρτα και του ζητήσει λύτρα. Και θα πρέπει να αγωνιά μην τυχόν και αποτύχει. Στην Ελλάδα, βλέπετε, θεωρείται έγκλημα το κέρδος και κακούργημα η αποτυχία στο επιχειρείν.

Το πιο απίστευτο απ’ όλα, όμως, είναι το γεγονός ότι συμπράττουμε όλοι σ’ ένα έγκλημα. Αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα, θάβουμε, στην πραγματικότητα, το μέλλον των παιδιών μας...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.