«Μπλίτζκριγκ» με αυτόματο αποσταθεροποιητή

Το νέο δόγμα περί διάσωσης τραπεζών στην ευρωζώνη, μέσω της συμμετοχής καταθετών, δανειστών και μετόχων, οδηγεί κατά τρόπο αυτόματο σε τάσεις φυγής κεφαλαίων. Μαζί τους όμως φεύγει και κάθε ελπίδα ανάπτυξης…

Δημοσιεύθηκε: 27 Μαρτίου 2013 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

«Μπλίτζκριγκ» με αυτόματο αποσταθεροποιητή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην αυγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και για την ακρίβεια στις 3 Σεπτέμβρη του 1939, ο Βασιλεύς Γεώργιος της Μ. Βρετανίας εκφωνούσε έναν ιστορικό λόγο, ο οποίος έθετε το δίλλημα της εποχής.

Καλούμεθα, από κοινού με τους συμμάχους μας, να αντιμετωπίσουμε την απειλή ενός δόγματος, το οποίο επιτρέπει σε ένα κράτος να αγνοεί συνθήκες που έχει υπογράψει και δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, με στόχο την επικυριαρχία του επί των υπολοίπων.

Εάν αφαιρέσουμε την οποιαδήποτε προκάλυψη, το δόγμα αυτό συνοψίζεται στην πρωτόγονη θεώρηση ότι η «ισχύς είναι ορθή» (might is right). Εάν υπερισχύσει αυτό το δόγμα, η ελευθερία μας κινδυνεύει, σημείωνε τότε, σε ελεύθερη μετάφραση, ο Βασιλεύς Γεώργιος VI.

Σήμερα, εάν αφαιρέσουμε οποιοδήποτε προκάλυμμα, μια χώρα της ευρωζώνης επιχειρεί να επιβάλει τις θέσεις της επί των υπολοίπων βασιζόμενη ακριβώς στο ίδιο δόγμα.

Βασιζόμενη στους ημιτελείς κανόνες δημοσιονομικής, τραπεζικής και νομισματικής εποπτείας επί των οποίων εδράζεται η ευρωζώνη, αλλά και στην οικονομική της πρωτοκαθεδρία σε αυτήν, επιχειρεί να μεγιστοποιήσει τα οικονομικά της οφέλη από την ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος, οδηγώντας ολόκληρα έθνη στην ανέχεια και την οικονομική υποτέλεια.

Δίχως ούτε για μια στιγμή να παραγνωρίζονται είτε τα δημοσιονομικά, είτε τα τραπεζικά ατοπήματα τα οποία οδήγησαν στην δυσπραγία και τα προβλήματα των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, όσα εξ’αυτών εντάχθηκαν σε πρόγραμμα «διάσωσης» βρέθηκαν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε κατάσταση ύφεσης και ανεργίας.

Αντίθετα, δίχως, επί της ουσίας, να παράσχει κεφάλαια σε μετρητά, αλλά κυρίως με την μορφή εγγυήσεων, η Γερμανία βρέθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης να απολαμβάνει τη δυνατότητα συγκριτικού πλεονεκτήματος στις εξαγωγές της προς τρίτες χώρες, χάριν του αποδυναμωμένου ευρώ και αντιστοίχου πλεονεκτήματος στην ευρωζώνη, χάριν των χαμηλών ή και μηδενικών επιτοκίων που έχει έναντι των υπολοίπων κρατών μελών.

Η κρίση, όπως και η παράτασή της, ωφελεί ευθέως τη Γερμανία.

Μόνη διέξοδος των υπολοίπων κρατών είναι η ανάπτυξη, η οποία όμως για τους παραπάνω λόγους είναι διπλά δυσχερής.

Ένταξη σε πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας, βάσει του τιμωρητικού χαρακτήρα που είχε το αρχικό μνημόνιο για την Ελλάδα ή αυτό που μόλις τώρα υπέγραψε η Κύπρος, συνεπάγεται βαθειά ύφεση.

Διέξοδος από την ύφεση, δίχως περαιτέρω ανάλυση, μπορεί να υπάρξει κυρίως διαμέσου της χρηματοδότησης που προσφέρει ο τραπεζικός τομέας.

Πλέον, όμως, και η οδός αυτή ανακόπτεται.

Όσο και εάν επιχείρησε να ανασκευάσει τις αρχικές του τοποθετήσεις περί του νέου μοντέλου «διάσωσης» προβληματικών τραπεζών, ο νέος ισχυρός άνδρας της ευρωζώνης Γερούν Ντάισελμπλουμ, αδυνατεί να πείσει τις αγορές σχετικά είτε με τις δικές του προθέσεις, είτε με όσα επιχειρεί να επιβάλει το Βερολίνο.

Εφεξής, η διάσωση τραπεζών της ευρωζώνης και ιδίως των λεγομένων προβληματικών κρατών μελών της, θα διέρχεται από το καταθετικό κοινό, τους μετόχους και τους δανειστές των τραπεζών αυτών.

Το γεγονός αυτό εκλαμβάνεται από τις αγορές ως ένας «αυτόματος αποσταθεροποιητής», η ύπαρξη του οποίου επισπεύδει τη φυγή κεφαλαίων από τα πιστωτικά ιδρύματα των χωρών της ευρω-περιφέρειας και αποδυναμώνει τη δυνατότητα των κρατών αυτών να ανακάμψουν.

Ακόμη και σε κράτη τα οποία δεν βρίσκονται σε πρόγραμμα σταθεροποίησης, όπως η Ιταλία ή η Ισπανία, η οποία έχει λάβει χρήματα μόνο για τον τραπεζικό της τομέα, το ενδεχόμενο προβλημάτων στα πιστωτικά τους ιδρύματα σημαίνει αυτόματο «χέρι» στις καταθέσεις, αφού η ΕΚΤ μπορεί να παράσχει χρηματοδότηση μόνο υπό τον όρο ένταξης σε «πρόγραμμα».

Ήδη, φωνές κρατών, όπως αυτή του Λουξεμβούργου, ηχούν στους διαδρόμους των Βρυξελλών, κατηγορώντας τη Γερμανία ότι θέλει να ηγεμονεύσει στην ευρωζώνη, επιβάλλοντας το οικονομικό μοντέλο που η ίδια έχει επιλέξει.

"Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει το επιχειρηματικό μοντέλο που ακολουθούν άλλες χώρες στην ΕΕ" σημείωσε στο Reuters, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Άσελμπορν.

"Δεν μπορεί η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία να λένε ότι χρειαζόμαστε χρηματοοικονομικά κέντρα σε αυτές τις τρεις μεγάλες χώρες και οι άλλοι να σταματήσουν (να ασχολούνται με τον τομέα). Αυτό ήταν ενάντια στην εσωτερική αγορά και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και αποτελεί αγώνα για την ηγεμονία, το οποίο είναι λάθος και αντιευρωπαϊκό" ανέφερε ο κ. Άσελμπορν.

Το παράδοξο, δε, της όλης υπόθεσης είναι ότι η Γερμανία, όχι μόνον υποφέρει από ιστορική αμνησία, καθώς αδυνατεί να θυμηθεί τους λόγους για τους οποίους οικοδομήθηκε η ενιαία Ευρώπη, αλλά προωθεί ένα τραπεζικό μοντέλο το οποίο έχει αποτύχει παταγωδώς στο εσωτερικό της.

Η Deutsche Bank εμφανίζει δείκτη Core tier 1 γύρω στο 7, η Commerzbank βρίσκεται στην τρίτη, αν δεν απατώμαι, αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου, οι συνεταιριστικές Landesbank λειτουργούν με την εγγύηση του Δημοσίου και η Dresdner bank έχει καταρρεύσει…

Άρα; Ποια σοφία προσπαθούν να επιβάλλουν οι φίλτατοι, πέραν εκείνης που θέλει τους Γερμανούς να πηγαίνουν στις κάλπες ικανοποιημένοι ότι «πέρασε το δικό τους»;

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.