Φυσικό αέριο, τράπεζες και άγνοια κινδύνου

Γιατί να εμπιστευτεί κανείς οποιαδήποτε τράπεζα της ευρωζώνης εάν δεν είναι βέβαιος για τα χρήματά του; Αντίστοιχα, εάν μια χώρα μπορεί να αφεθεί να πτωχεύσει, τι προφυλάσσει τις υπόλοιπες από την ίδια τύχη;

Δημοσιεύθηκε: 21 Μαρτίου 2013 - 07:50

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φυσικό αέριο, τράπεζες και άγνοια κινδύνου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η βαθιά αδιαφορία, πιθανώς για ορισμένους εξ αυτών και άγνοια, που επέδειξαν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης σχετικά με τη λειτουργία και τη φύση των αγορών, εγκρίνοντας ομόφωνα την απόφαση περί κουρέματος των καταθέσεων στην Κύπρο, υπενθυμίζει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και της άσκησης νομισματικής πολιτικής.

Στο μόρφωμα που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ευρωζώνη, η ανεξαρτησία των εθνικών κεντρικών τραπεζών έχει χαθεί de jure και εκείνη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας de facto.

Η άσκηση νομισματικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα η συνέχιση ή μη της παροχής ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ μέσω του προγράμματος ELA σε χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν σχετικά προβλήματα, στην πράξη έχει εναποτεθεί σε ανθρώπους οι οποίοι στηρίζουν τις αποφάσεις τους όχι στην ανάγκη διατήρησης της σταθερότητας του νομισματικού συστήματος, αλλά στον στόχο εδραίωσης της επικυριαρχίας τους επί των υπόλοιπων εταίρων.

Ωσάν να μην έφθανε το γεγονός ότι επί μία δεκαετία και πλέον η ευρωζώνη πορεύεται στρεβλά, δίχως ενιαία δημοσιονομική εποπτεία, κεντρική τράπεζα με ρόλο δανειστή ύστατης προσφυγής, αλλά και δίχως ενιαία τραπεζική εποπτεία, πλέον καταδεικνύεται ότι τα κορυφαία στελέχη της, δηλαδή όσοι κάθονται στις καρέκλες του υπουργού Οικονομικών των κρατών μελών της, δεν μπορούν καν να ξεχωρίσουν τι σημαίνει η έννοια «συστημικός κίνδυνος» ή η ακόμη απλούστερη «εμπιστοσύνη».

Όταν ο υπουργός Οικονομικών της κυριότερης οικονομίας της ευρωζώνης, Β. Σόιμπλε, εκτιμά ότι η Κύπρος δεν συνιστά κίνδυνο συστημικού χαρακτήρα, ως εκ του μεγέθους της οικονομίας της, υπονοώντας ότι είναι δυνατή η έξοδός της από τη νομισματική ένωση, εμφανίζεται να αγνοεί θεμελιώδη ζητήματα σχετικά με τη λειτουργία των αγορών.

Πρώτον, κτυπά τον θεμέλιο λίθο ολόκληρου του νομισματικού και πιστωτικού οικοδομήματος, δηλαδή την έννοια της «πίστης».

Σε περίπτωση πτώχευσης και εξόδου της Κύπρου από την ευρωζώνη, απλοί αποταμιευτές, άνθρωποι οι οποίοι πίστευαν στην εγγύηση καταθέσεων έως του ποσού των 100.000 ευρώ και είχαν εμπιστευτεί τις οικονομίες τους σε τραπεζικά ιδρύματα κρατών μελών της, θα χάσουν τις τοποθετήσεις τους, ή εν τέλει το μεγαλύτερο τμήμα τους, ανοίγοντας έτσι την πόρτα σε έναν τερατώδη κίνδυνο μετάστασης του προβλήματος στη λοιπή περιφέρεια ή και στην καρδιά της νομισματικής ένωσης.

Γιατί να εμπιστευτεί κανείς το οποιοδήποτε πιστωτικό ίδρυμα της ευρωζώνης εάν δεν είναι βέβαιος για την ασφάλεια των καταθέσεών του και αντίστοιχα, εάν μια χώρα μπορεί να αφεθεί να πτωχεύσει, γιατί να μην είναι δυνατό αυτό και για κάποια άλλη;

Τώρα, και μόνον υπό το βάρος των εξελίξεων στην Κύπρο, ανοίγει η συζήτηση στην ευρωζώνη για τη θέσπιση ενιαίων κανόνων εγγύησης καταθέσεων, ενώ ακόμη η συζήτηση περί σφιχτότερης δημοσιονομικής εποπτείας αργεί…

Δεύτερον, πέραν της αδιαφορίας που επέδειξαν έναντι αυτών των θεμελιωδών κανόνων, όσοι έχουν τον πρώτο λόγο στο Eurogroup εμφάνισαν συνάμα και μια σαφή απουσία πολιτικής διορατικότητας, η οποία μπορεί να αποδοθεί μόνον στην τύφλωση που παρέχει η υπεροψία.

Όσο δίκιο και εάν είχαν σχετικά με την αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει τη λειτουργία του πιστωτικού συστήματος στην Κύπρο, ή με την ανάγκη μείωσης των υπερτροφικών του διαστάσεων σε σχέση με τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας αυτής να το στηρίξει σε περίπτωση προβλημάτων, ο απολυταρχικός τρόπος με τον οποίο επιδίωξαν τη συρρίκνωσή του οδήγησε μια χώρα μέλος της Ε.Ε. και της ευρωζώνης στην αγκαλιά των συμφερόντων εκείνων που οι ίδιοι επιθυμούσαν να εκμηδενίσουν στη χώρα αυτή.

Αυτήν την ώρα, ο φίλτατος κ. Σαρρής, υπουργός Οικονομικών της Κύπρου, έχει σχεδόν στρατοπεδεύσει στη ρωσική πρωτεύουσα αναζητώντας λύση στα αδιέξοδα ενώπιον των οποίων έφερε τη χώρα του η ευρωζώνη.

Εάν κατορθώσει να τη βρει εκεί, το οποίο θεωρείται ακόμη αμφίβολο, υπάρχει σημαντική πιθανότητα ρωσικά συμφέροντα να αποκτήσουν τραπεζικό ίδρυμα σε κράτος μέλος της ευρωζώνης αλλά και να εμπλακούν άμεσα στο πλέον φιλόδοξο ενεργειακό πρόγραμμα των τελευταίων δεκαετιών στη ΝΑ. Μεσόγειο.

Αν όλα αυτά δεν αφορούν σε «συστημικού χαρακτήρα» ζητήματα, τότε σε τι αφορούν, κ. Σόιμπλε;

Νομίζετε ότι ο όρος αφορά μόνον στις «too big to fail» τράπεζες; Μα ακόμη και αυτές ουδείς τις πείραξε…

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.