Άσε με ήσυχο, μπας και δουλέψω…

Σε όλη τη μεταπολίτευση το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων ήταν και παραμένει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Σήμερα, ο νομοθέτης επιτρέπει την εργασία, προαιρετικά, και τις Κυριακές. Είναι κακό;

Δημοσιεύθηκε: 27 Δεκεμβρίου 2012 - 07:31

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Χθες στο κέντρο της Αθήνας, το λεγόμενο και ιστορικό κέντρο, η ζωή ξανάβρισκε τον δρόμο της.

Δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, ημέρα σχόλης για τους περισσότερους, χιλιάδες άνθρωποι, οικογένειες, ζευγάρια, παρέες φίλων και άλλοι απολάμβαναν τη λιακάδα κάνοντας τη βόλτα τους στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα και στη γύρω περιοχή.

Πολλοί προτίμησαν και τις απογευματινές ώρες, μετά το φαγητό, για την ανέμελη αυτή έξοδο, κρατώντας ζωντανή και γεμάτη την περιοχή από το Σύνταγμα έως το Γκάζι.

Άλλοι περιορίζονταν στη βόλτα, άλλοι έπαιρναν τον καφέ τους, άλλοι επωφελούνταν από την έξοδο αυτή για να γευματίσουν στα δεκάδες ψητοπωλεία και εστιατόρια κάθε είδους που συναντά κανείς στο κέντρο και, τέλος, άλλοι, όσοι είχαν κάποιο διαθέσιμο ποσό, έβρισκαν την ευκαιρία να περιδιαβούν τις προθήκες όσων καταστημάτων ήσαν ανοικτά και να κάνουν τα ψώνια τους.

Παπούτσια, ρούχα, είδη δώρων και εν τέλει ό,τι προσφερόταν προς πώληση.

Τα καταστήματα που ήσαν ανοικτά μπορούσαν να τους εξυπηρετήσουν. Τα καταστήματα που ήσαν κλειστά ευλόγως όχι.

Όλα τα καταστήματα της περιοχής, ωστόσο, ανήκουν στους λεγόμενους «μικρομεσαίους».
Ανήκουν σε μεμονωμένους επιχειρηματίες, εμπόρους, και όχι σε αλυσίδες καταστημάτων, αλλοδαπές ή ελληνικές.

Είναι τα γνωστά καταστήματα του κέντρου της Αθήνας, όσα έχουν απομείνει δηλαδή από το κύμα των λουκέτων που πλήττει την εμπορική ζωή της πόλης την τελευταία τριετία.

Τα ίδια καταστήματα, οι ιδιοκτήτες των οποίων ερίζουν, διά στόματος των εκπροσώπων των συλλογικών τους φορέων σχετικά με την «απελευθέρωση» του ωραρίου λειτουργίας, υψώνοντας φωνή διαμαρτυρίας στην προαιρετική εργασία τις Κυριακές.

Χθες δεν ήταν Κυριακή. Ήταν όμως αργία και οι καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας, όσοι ήθελαν, δηλαδή, και άνοιξαν τα καταστήματά τους, είχαν την ευκαιρία να κάνουν τζίρο.

Να πουλήσουν την πραμάτεια τους και να εισπράξουν ρευστό.

Να κάνουν, ενδεχομένως, ό,τι δεν τους δίνεται η δυνατότητα να κάνουν μια καθημερινή ημέρα της εβδομάδος, την οποία δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί ο εργαζόμενος πολίτης, ο οικογενειάρχης, για να πάρει το ταίρι του και τα παιδιά του και να κάνει μια βόλτα στο κέντρο.

Μια βόλτα μάλλον φθηνή, αφού στη χειρότερη των περιπτώσεων θα έχει να επωμιστεί εκτός από τα έξοδα μετάβασης μια πορτοκαλάδα ή ένα γλυκό για τα μικρά και έναν καφέ για τον ίδιο και τη σύζυγο.

Αν θέλει να γευματίσει, μπορεί, όμως ουδείς τον υποχρεώνει. Αν θέλει να ψωνίσει, μπορεί, όμως ουδείς τον υποχρεώνει.

Το κουμάντο είναι οικογενειακό και τέτοιο παραμένει.

Ακριβώς όμως το ίδιο συμβαίνει και με όσους βρίσκονται από την άλλη πλευρά του γκισέ.

Αν θέλουν να δουλέψουν, ο νόμος που προωθεί το υπουργείο Ανάπτυξης τους δίνει το δικαίωμα. Αν δεν θέλουν, το κουμάντο είναι και πάλι δικό τους.

Τις ημέρες που κρίνουν οι ίδιοι,θα μπορούν να εκμεταλλεύονται τη συγκυρία και να εργάζονται, τις ημέρες που κρίνουν ότι η όλη άσκηση θα είναι τζάμπα κόπος να μην εργάζονται.

Τι πιο απλό, τι πιο σαφές;

Η μαγική λέξη είναι προαιρετικά. Αν θέλουν…

Γιατί, λοιπόν, όλος αυτός ο ντόρος και οι διαμαρτυρίες γι' αυτήν τη δυνητική παροχή δυνατότητας εργασίας;

Δεν φθάνουν τα λουκέτα που έχουμε ήδη δει; Δεν φθάνει η ανεργία; Αν θέλει ο κόσμος να δουλέψει, γιατί δεν τον αφήνετε;

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.