Μικρά μυαλά και μεγάλες λύσεις…

Σήμερα στο Eurogroup θα συζητούν επί ώρες για το ελληνικό χρέος, όταν θα έπρεπε να συζητούν για την ανάπτυξη. Η βιωσιμότητα, ας μην ξεχνάμε, κρίνεται από το κόστος εξυπηρέτησης σε σχέση με την ανάπτυξη…

Δημοσιεύθηκε: 26 Νοεμβρίου 2012 - 07:50

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν αναλογιστεί κανείς πως ό,τι γίνεται στην πατρίδα μας την τελευταία τριετία έχει ως στόχο την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών, τότε αβίαστα φθάνει στο συμπέρασμα ότι είμαστε στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Ας αρχίσουμε από το «τέλος» και από τη συζήτηση περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.

Το κυριότερο κριτήριο στα «μάτια» των αγορών, σχετικά με τον προσδιορισμό του κατά πόσον είναι βιώσιμο το χρέος, έχει να κάνει με το εάν είναι χαμηλότερο το κόστος εξυπηρέτησής του από την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ της χώρας.

Απλό δεν είναι;

Υπό το πρίσμα αυτό, προς τι η καταστατική ή άλλη εμμονή του ΔΝΤ στον στόχο του 120% το 2020 ή το 2022, όπως φαίνεται τώρα να συζητά, ή η άρνηση της Γερμανίας να μειωθούν σε μηδενικό ή σχεδόν μηδενικό επίπεδο τα επιτόκια των διακρατικών δανείων που λαμβάνει η Ελλάδα;

Πρώτον, δεν θα είναι σαφώς ευχερέστερη η εξυπηρέτηση του χρέους αυτού, ακόμη και νωρίτερα, και δεν θα βοηθηθεί η χώρα μας να ξεπεράσει έτσι τη σημερινή βαθιά ύφεσή της, καθιστώντας ακόμη εφικτότερη την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους;

Δεύτερον, ήδη δεν δανείζεται η Ελλάδα με επιτόκια χαμηλότερα χωρών όπως η Ιταλία ή η Ισπανία, ή αποκτά σημασία το γεγονός αυτό μόνον όταν συζητούμε για τη Γερμανία;

Τρίτον, όταν είναι πρόδηλο πως το όριο του 120% επελέγη τον προηγούμενο Φεβρουάριο-Μάρτιο αμιγώς για πολιτικούς λόγους, που αφορούν στο μέγεθος και στη βιωσιμότητα του ιταλικού δημόσιου χρέους, το οποίο έχει ήδη υπερβεί το συγκεκριμένο επίπεδο, γιατί αυτή η εμμονή σε μια τόσο προσχηματική συζήτηση;

Αντίστοιχα, πέραν των ιδιαίτερα χαμηλών επιτοκίων, μια πολυετής επιμήκυνση της λήξης των διακρατικών δανείων αλλά και μια περαιτέρω ενίσχυση των διαρθρωτικών πόρων που οδεύουν προς τη χώρα μας δεν θα μας οδηγούσαν ταχύτερα στην οδό της ανάπτυξης, και άρα δεν θα καθιστούσε ευχερέστερη την εξυπηρέτηση του χρέους;

Η λυσσαλέα αντίθεση της Γερμανίας στο «κούρεμα» του χρέους που κρατά ο επίσημος τομέας (OSI), με την ταυτόχρονη άρνησή της στη σημαντική μείωση των επιτοκίων που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα στα διακρατικά δάνεια που έχει λάβει, είναι προφανώς αδιέξοδη.

Αδιέξοδη αλλά και προσχηματική, ιδίως υπό το πρίσμα των εκτιμήσεων που τη φέρουν να συναινεί σε ένα OSI μετά το 2015, ήτοι μετά τον σκόπελο των εθνικών της εκλογών το 2013.

Το δε επιχείρημά της ότι με τον τρόπο αυτόν επιδιώκει να διατηρήσει σε υψηλά επίπεδα την πίεση για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών στην Ελλάδα είναι προφανώς μόνον μερικώς ορθό, αφού όσο και να επιταχυνθεί η ανάπτυξη της οικονομίας μέσω της απελευθέρωσής της, το όποιο όφελος υπάρξει θα αντισταθμιστεί, τουλάχιστον μερικώς, από το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, που θα παραμείνει υψηλό…

Εάν η Γερμανία επιθυμεί, όντως, να μην υπάρξει κούρεμα του χρέους του επίσημου τομέα, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να δώσει μια ανάσα στη χώρα μας ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί.

Με άλλα λόγια, πρώτον, να μην τραυματίσει περαιτέρω την όποια εμπιστοσύνη έχουν ακόμη οι ιδιώτες πιστωτές έναντι της Ελλάδας, αποκλείοντας ένα νέο κούρεμα του χρέους που ακόμη κρατούν και, δεύτερον, καταργώντας τις ρήτρες περί «seniority», που δίνουν προβάδισμα αποπληρωμής στον επίσημο τομέα έναντι του ιδιωτικού.

Αντίστοιχα, εάν πραγματικά επιθυμεί να αποδώσουν λύσεις όπως η επαναγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά, θα πρέπει να είναι διατεθειμένη να συναινέσει στην υλοποίησή τους κατά τρόπο «αγοραίο» και με βάση τους κανόνες αυτής της αγοράς… Όχι διαφημίζοντας το επίπεδο του 30% της ονομαστικής τιμής των ελληνικών ομολόγων ως υποχρεωτικό «πλαφόν», το οποίο πολύ σύντομα θα αποτελεί παρελθόν…

Τέλος, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να επιτρέψει στην ελληνική πλευρά να χαλαρώσει την πολιτική υπερφορολόγησης προς πολίτες και επιχειρήσεις, ώστε να μπορέσει να ξαναβρεί η χώρα τον δρόμο της ανάπτυξης.

Ας μην ξεχνάμε ότι έστω και με αύξηση του ΑΕΠ κατά 1 μονάδα ετησίως δεν υπάρχει χρηματοδοτικό κενό υπό τις σημερινές παραδοχές του προγράμματος προσαρμογής…

Αν συναινέσει σε όλα αυτά, και υπό τον όρο, βεβαίως, ότι η κυβέρνηση της χώρας θα κάνει τη δουλειά της και θα κάνει πράξη τις μεταρρυθμίσεις, απελευθερώνοντας αγορές και επαγγέλματα, υλοποιώντας τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και κατορθώνοντας να πατάξει έστω και μέρος της φοροδιαφυγής, τότε πιθανότατα οι αγορές θα αρχίσουν να μας βλέπουν και πάλι με καλό μάτι και θα μπορέσουμε να χτυπήσουμε ξανά την πόρτα τους.

Ειδάλλως, ούτε το «κούρεμα» του επίσημου τομέα θα γλυτώσει, αλλά, πολύ φοβούμαι, ούτε και τις μονομερείς καταγγελίες σχετικά με την αποπληρωμή του χρέους…

Διότι, αν γίνει η πρώτη καταγγελία , είναι πολύ πιθανόν ότι θα ακολουθήσουν και άλλες, από χώρες με προβλήματα όπως τα δικά μας…

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.