Εμπιστοσύνη είναι το όνομα του «παιχνιδιού»

Εάν επί τόσα χρόνια οι αγορές δάνειζαν την Ελλάδα, με «λογικά επιτόκια», το έπρατταν διότι είχαν την πεποίθηση ότι μια χρεοκοπία κράτους μέλους της ευρωζώνης ήταν αδιανόητη. Σήμερα, γνωρίζουν καλύτερα.

Δημοσιεύθηκε: 21 Νοεμβρίου 2012 - 07:40

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Εμπιστοσύνη είναι το όνομα του «παιχνιδιού»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν επί τόσα χρόνια οι αγορές δάνειζαν την Ελλάδα ή τις λοιπές χώρες της ευρω-περιφέρειας, με «λογικά επιτόκια», το έπρατταν διότι είχαν την πεποίθηση ότι μια χρεοκοπία κράτους μέλους της ευρωζώνης ήταν αδιανόητη.

Σήμερα, γνωρίζουν καλύτερα.

Φρόντισαν για αυτό όσοι κρατούν τα ηνία της ευρωζώνης και κυρίως η Γερμανία, που κυριολεκτικά εξώθησε την Ελλάδα σε ένα εξευτελιστικό «κούρεμα» των ομολόγων που κρατούσε ο ιδιωτικός τομέας, το οποίο μόνον «εθελοντικό» δεν ήταν.

Ως αποτέλεσμα, πρώτον, εξανεμίστηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στην Ελλάδα αλλά και όποιων άλλων είχαν την απρονοησία να επενδύσουν σε ελληνικά ομόλογα, και δεύτερον, κυριολεκτικά διαλύθηκε το τραπεζικό σύστημα της χώρας και η κεφαλαιακή του επάρκεια.

Κυριότερα, όμως, επλήγη σοβαρά η εμπιστοσύνη που έτρεφε έως τότε το εγχώριο αλλά και διεθνές επενδυτικό κοινό προς τις υποσχέσεις μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης, ότι θα τους αποπληρώσει τα χρήματα που την δάνειζαν, πλήρως και εγκαίρως.

Με άλλα λόγια, στον συμφωνηθέντα χρόνο ωρίμανσης των ομολόγων, με τον συμφωνημένο τόκο και βεβαίως ότι θα τους δώσει πίσω και το κεφάλαιό τους.

Ως αποτέλεσμα, δε, όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η «ελάφρυνση» του ελληνικού δημόσιου χρέους με ένα ποσό της τάξης των 25-30 δισ. ευρώ, το οποίο, πλέον, καλούμεθα να βρούμε εκ νέου, από κράτη αυτή τη φορά, υπό το φως της χρονικής επιμήκυνσης του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής κατά μία διετία.

Το μόνο που πραγματικά κατόρθωσε το περίφημο PSI-Plus ήταν η μετατροπή της ταυτότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, από ιδιωτικό σε κρατικό, βάσει των διμερών δανείων που συνάψαμε με τις χώρες μέλη της ευρωζώνης για την ανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και την κάλυψη των δημοσιονομικών αναγκών μας, καθώς και εκείνων που αφορούν την εξυπηρέτηση του δανεισμού.

Ανεξάρτητα από τις πολιτικού χαρακτήρα αποφάσεις που ελήφθησαν ή δεν ελήφθησαν, χθες βράδυ στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης (Eurogroup), σχετικά με το χρόνο αποπληρωμής των δανείων που έχει λάβει η Ελλάδα και το κόστος που αυτά θα έχουν στον κρατικό κορβανά, η Γερμανία έβαλε ξανά στο «τραπέζι» ένα νέο κούρεμα, το οποίο θα αφορά εκ νέου τον ιδιωτικό τομέα.

Μπορεί αυτό το νέο «κούρεμα» να καμουφλαριστεί με τον μανδύα των επαναγορών ομολόγων μέσω της δευτερογενούς αγοράς, όμως, δεν παύει να αφορά μια νέα –έμμεση αυτή τη φορά- αλλαγή των όρων που διέπουν τα ομόλογα ύψους περίπου 63 δισ. ευρώ που συνεχίζει να κρατά ο ιδιωτικός τομέας.

Διότι, ακόμη και εάν δελεαστούν οι κάτοχοι του 50% των υφισταμένων ομολόγων με την προσφορά « 30 σεντς στο ευρώ» από την Ελλάδα, όπως επιθυμεί η Γερμανία, ώστε να επαναγοραστεί ποσό της τάξης των 31,5 δισ. ευρώ με κόστος 10-11 δισ. ευρώ, τούτο μπορεί να μειώσει σημαντικά το ελληνικό χρέος, αλλά θα επαναβεβαιώσει για ακόμη μια φορά, ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα «της εμπιστοσύνης»…

Και όλα αυτά, ενώ στόχος της όλης προσπάθειας που καταβάλει η χώρα μας για να αποκαταστήσει τα δημόσια οικονομικά της είναι και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης με την οποία την περιέβαλε κάποτε το επενδυτικό κοινό…

Η λύση της επαναγοράς ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά ήταν μια δόκιμη λύση, που είχε πέσει ευθύς εξαρχής «στο τραπέζι», τόσο προ τριετίας όσο και στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν.

Όχημα, δε, για το σκοπό αυτό υποτίθεται ότι θα ήταν το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) και τα κεφάλαια με τα οποία το προίκισαν οι χώρες μέλη της ευρωζώνης, ώστε να διαφυλαχθεί το κύρος της και η εμπιστοσύνη που είχε απέναντί της το επενδυτικό κοινό.

Αντίστοιχο ρόλο θα μπορούσε να διαδραματίσει και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης που διαδέχθηκε το ΕΤΧΣ, ή ακόμη και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία, ήδη, κρατά ελληνικά ομόλογα της τάξης των 50-60 δισ. ευρώ, από παρεμβάσεις του είδους αυτού στην δευτερογενή αγορά.

Εξάλλου, το πρόγραμμα «Outright Monetary Transactions» της ΕΚΤ για το σκοπό αυτόν δεν δημιουργήθηκε, μόλις πρόσφατα; Δεν θα μπορούσε να επεκταθεί από τα τριετή και στα δεκαετή ομόλογα της δευτερογενούς αγοράς, εάν υπήρχε η πολιτική βούληση;

Αντίστοιχα, δεν θα μπορούσε η επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών να περάσει διαμέσου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, γλυτώνοντας τη χώρα μας από 50 δισ. ευρώ;

Σήμερα, δεν είναι καθαρή λύση η επαναγορά χρέους. Είναι πρόφαση για την αποφυγή του κουρέματος του χρέους που κρατά ο επίσημος τομέας (OSI), έως το 2016, μόνον και μόνον για να ξεπεράσει η κ. Μέρκελ το σκόπελο των εκλογών, του χρόνου.

Εάν η λύση αυτή είχε επιλεγεί με αποφασιστικότητα από την πρώτη στιγμή της κρίσης, ούτε θα είχε επεκταθεί το κακό στη λοιπή ευρω-περιφέρεια, αλλά ούτε και η Ελλάδα θα είχε φθάσει στη σημερινή της κατάντια…

Όμως, είπαμε. Εάν ένα πράγμα ήταν σαφές ευθύς εξαρχής, αυτό ήταν το έλλειμμα ηγεσίας στην ευρωζώνη. Για τη χώρα μας, δε, ούτε λόγος…

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.