Κάνοντας το φορολογούμενο «πελάτη»…

Σε μια χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή είναι «εθνικό σπορ» και έχει αναχθεί στη σημαντικότερη πηγή κοινωνικής και οικονομικής αδικίας, ίσως να είναι μάταιο να μιλάμε για την «πάταξή» της.

Δημοσιεύθηκε: 22 Αυγούστου 2012 - 07:52

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μια χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή είναι «εθνικό σπορ» και έχει αναχθεί στη σημαντικότερη πηγή κοινωνικής και οικονομικής αδικίας, ίσως να είναι μάταιο να μιλάμε για την «πάταξή» της.

Μία λέξη την οποία, αν και έχουμε ακούσει από τα χείλη του κάθε υπουργού Οικονομικών στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, ουδείς εξ αυτών κατόρθωσε να κάνει πράξη.

Αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής ίσως. Καταπολέμησή της ενδεχομένως.

Πάντως, όχι «πάταξή» της, όσο αρμόζουσα και εάν είναι αυτή η λέξη για την περιγραφή του τι ακριβώς απαιτείται να γίνει με το συγκεκριμένο φαινόμενο…

Αν το επιχειρήσουμε, η πράξη θα μας διαψεύσει.

Όπως διέψευσε και όσους επί χρόνια υποστήριζαν ότι προτίθενται να την πατάξουν, δίχως να διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους ούτε τα απαραίτητα εργαλεία ελέγχου και διασταύρωσης στοιχείων, ούτε ένα νομικό πλαίσιο το οποίο να καθιστά το αδίκημα της φοροδιαφυγής κακουργηματικού χαρακτήρα, τιμωρούμενο με φυλάκιση ή και κάθειρξη, αναλόγως της σοβαρότητάς του.

Ακόμη, όμως, και σήμερα, που η Πολιτεία διατείνεται ότι διαθέτει τόσο τα τεχνικά εργαλεία όσο και το νομικό πλαίσιο, το οποίο καθιστά το συγκεκριμένο αδίκημα έως και κακούργημα, εξαρτωμένου του ποσού, πόσοι βρίσκονται πίσω από τα «σίδερα» ως φοροφυγάδες;

Πέραν της παρέλασης «επωνύμων» ή μη, κατηγορουμένων από τα αστυνομικά τμήματα για λίγες ώρες ή εικοσιτετράωρα, τι ακριβώς έγινε;

Τρόμαξε κανείς; Πείστηκε κανείς για την αποφασιστικότητα των αρχών, ή ακόμη περισσότερο απέκτησε μήπως κανείς στη χώρα μας «φορολογική συνείδηση»;

Η φοροδιαφυγή είναι ένα πολυδαίδαλο φαινόμενο, η πάταξη του οποίου έχει ως προαπαιτούμενο μια σειρά παραμέτρων, τις οποίες η Ελλάδα, επί της ουσίας, δεν διαθέτει.

Για να γίνει ο πολίτης πρόθυμος φορολογούμενος πρέπει πρώτα από όλα να μην αντιμετωπίζεται ως ηλίθιος.

Πρέπει να γνωρίζει ότι σε περίπτωση που φοροδιαφύγει οι πιθανότητες να συλληφθεί δεν είναι με το μέρος του, αλλά με το μέρος των αρχών. Αντίστοιχα, πρέπει να γνωρίζει ότι σε περίπτωση που όντως συλληφθεί οι επιπτώσεις θα είναι σημαντικές και αντίστοιχες της βαρύτητας του αδικήματός του.

Ακόμη, πρέπει να είναι πεπεισμένος ότι εκείνοι που θα τον ελέγξουν για να διακριβώσουν ενδεχόμενη παράβαση στην οποία έχει υποπέσει θα το πράξουν κατά τρόπο διαφανή και ακέραιο, μακριά από το καθεστώς αδιαφάνειας, που τόσο χαρακτήρισε τον τομέα αυτόν έως τώρα.

Τέλος, πρέπει να γνωρίζει, και να είναι επίσης πεπεισμένος ως προς αυτό, ότι τα χρήματά του θα πιάσουν τόπο.

Όσο απορριπτέο και καταδικαστέο και εάν είναι το επιχείρημα «δεν πληρώνω γιατί τα τρώνε», θα ήταν ίσως χρήσιμο να θυμόμαστε σε αυτόν τον τόπο ότι δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα, αλλά χρήμα των φορολογουμένων, όπως είπε μια ψυχή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 στη Βρετανία…

Επιπρόσθετα, θα ήταν χρήσιμο το ίδιο το «σύστημα» να μην βοηθά ώστε να γινόμαστε όλοι μας φοροφυγάδες…

Είναι εντελώς διαφορετική η περίπτωση όσων σκοπίμως και με δόλο αποκρύπτουν στοιχεία σχετικά με τα εισοδήματά τους και εκείνων που απλώς αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στους βεβαιωμένους φόρους για εισοδήματα που δήλωσαν με κάθε λεπτομέρεια.

Σήμερα, στην εποχή της κρίσης, της ύφεσης και της υπερφορολόγησης, ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να ανταποκριθούν ομαλά στις φορολογικές τους υποχρεώσεις.

Χιλιάδες ειλικρινείς και συνεπείς, έως τώρα, φορολογούμενοι λυγίζουν υπό το βάρος του μπαράζ φόρων που τους κατακλύζουν καθημερινά.

Τερατωδώς αυξημένοι φόροι εισοδήματος, ΕΤΑΚ 2009, ΦΑΠ 2010 και 2011, έκτακτες εισφορές, τέλη επιτηδεύματος, χαράτσια ακινήτων μέσω ΔΕΗ και κάθε λογής άλλο εφεύρημα για την κάλυψη των αναγκών του δημόσιου κορβανά πλήττουν σήμερα τον καθέναν από εμάς, εξαντλώντας το διαθέσιμο εισόδημά του και εξαλείφοντας την αγοραστική του δύναμη…

Για να μπορέσει, όμως, ο κάθε φορολογούμενος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις αυτές, το «σύστημα» θα πρέπει να του δίνει τη δυνατότητα…

Δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι φίλτατοι της τρόικας, που υπαγορεύουν μικρό αριθμό δόσεων (6 ή 7) και πλαφόν στο εισόδημα έως 60.000 ευρώ;

Πρέπει να περιμένουμε να γίνουν ληξιπρόθεσμες οι οφειλές μας για να πάμε εκ των υστέρων να τις ρυθμίσουμε;

Γιατί πρέπει να κρυβόμαστε εσαεί πίσω από το δάκτυλό μας σε αυτήν τη χώρα;
Γιατί δεν υπάρχει το ελάχιστο μυαλό σε αυτόν τον τόπο ώστε να αρχίσει το κράτος να αντιμετωπίζει τον φορολογούμενο και ως «πελάτη», προσπαθώντας να εξασφαλίσει τα χρήματά του με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και ευκολία;

Το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» δεν το έχουν ακούσει;

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.